బొట్టు కుక్క

టింగ్ టింగ్! టింగ్ టింగ్!!
అసహనంగా తలుపు తెరిచాను.
అమ్మా నాన్నలకి ప్రతి రోజూ ఏవో ఒక పోస్టులు, కొరియర్లు వస్తూనే ఉంటాయి. వాళ్ళని కలవడానికి కూడా పద్దాక ఎవరోకరు వస్తూనే ఉంటారు. అదీ సరిపోక, అపార్ట్మెంట్స్ లో మొదటిల్లు మాదే కాబట్టి అడ్రెస్సులు అడిగే వాళ్ళూ, పుస్తకాలూ వంట సామాగ్ర్ర్రీ అమ్మేవాళ్ళూ, వివాహ పత్రికలు చూపించి భిక్షాటన చేసేవాళ్ళూ, కరపత్రాలు ఇచ్చేవాళ్ళూ, వీళ్ళూ వాళ్ళూ అందరూ గంటకో సారి మా ఇంటి కాలింగ్ బెల్ మోగిస్తూనే ఉంటారు!
పోనీ తలుపు తెరిచే పెడదామా అంటే వచ్చే పోయే వాళ్ళందరూ మా ఇంట్లో ఏదో దొంగ పెళ్లి జరుగుతున్నట్టు అనుమానంగా, నిస్సిగ్గుగా, అనాగరికంగా గుమ్మంలోంచి పడగ్గది దాకా తొంగి చూస్తూ వెళుతుంటారు!వాళ్లు చూసే చూపులకి మాకే మేమేదో తప్పు చేస్తున్నామన్న సందేహమొచ్చేస్తుంటుంది అప్పుడప్పుడు!
ఇంతకీ ఇప్పుడు కాలింగ్ బెల్ కొట్టింది మా వాచ్ మాన్ అప్పారావు, ఇస్త్రీ బట్టలు ఇవ్వడానికి.
‘కాలింగ్ బెల్ వద్దు, తలుపు తట్టు చాలు’ అంటే వినడు. కావాలని టకీ టకీ మని రెండు సార్లు కొట్టి విసిగిస్తుంటాడు డాక్టర్ అంకుల్ లాగ!
అప్పుడు గుర్తొచ్చింది! వేసవి సెలవులు కదా! చాలా మంది లేరు అపార్ట్మెంట్స్ లో.జనం తక్కువే ఉంటారు కాబట్టి కాస్త స్వేఛ్చగా ఉండొచ్చని తలుపు బార్లా తెరిచాను. ఎన్నాళ్ళకి గాలీ వెలుతురూ వస్తోందో ఇంట్లోకి! చాలా రోజుల తరువాత పట్టపగలు ట్యూబ్ లైట్ ఆపేసాను!
నేనూ నాన్నా టీవీ చూస్తూ ఉన్నాం. బయటంతా రణగొణ శబ్దాలు...రెండిళ్ళవతల ఇంట్లోకి కొత్త వాళ్లు దిగుతున్నారు. నిన్న కొంత సామాను తెచ్చారు. ఇవ్వాళ మిగతా సామాను దింపుతున్నట్టున్నారు.
కొద్దిసేపటికి ఆ ధ్వనుల్లోoచి ఓ చిన్న పాప ఏడుపు వినిపించింది. పిల్లలందరూ సెలవులకి వెళ్ళిపోయారు కాబట్టి ఇక్కడ కాదనుకున్నాను. మళ్ళీ అదే ఏడుపు. నాన్ననడిగితే ఏం లేదంటాడు. అమ్మ లోపలెక్కడో ఉంది. కానీ ఎంతసేపటికీ ఏడుపాగట్లేదు!
వెంటనే బయటకెళ్ళి చూస్తే రెండు మూడేళ్ళ పాప! కొత్త పాప! కళ్ళు నలుపుకుంటూ ఏడుస్తూ ఉంది. అప్పారావు కోసం చూశాను. లేడు.
పాప దగ్గరికెళ్ళాను. పిల్ల నల్ల బంగారం! నేరేడు పండు రంగులో నిగనిగలాడిపోతుంది. బొద్దుగా ముద్దుగా బత్తాయిల్లాంటి బుగ్గలు, చక్రకేళీల్లాంటి జబ్బలూ, చిట్.....ట్టి మూతి, నుదుటి మీంచి కళ్ళలోకి జారిపడే మొక్కజొన్న పీచు లాంటి మెత్తని వెంట్రుకలు, నడి నెత్తి మీద చిచ్చుబుడ్డీ వెలుగుల్లాంటి పిలక! ఆ పాప వెనుకే ఓ బుజ్జి తెల్లని బొచ్చు కుక్క పిల్ల. దాని కళ్ళ మధ్యన ఎర్రని కుంకుమ బొట్టు. ఆ బొట్టు దాని మతాన్నైతే చెప్పింది కాని కులాన్ని చెప్పలేదు. పాపకీ బొట్టుంది. ఆ బొట్టు కూడా మతాన్నే చెప్పింది.
పాప ముందు మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని కళ్ళు తుడిచి మాట్లాడించే ప్రయత్నం చేశాను. ఏడుపు తప్ప ఒక్క మాటా రావడం లేదు.
కుక్క పిల్ల నా పాదాల దగ్గరగా వచ్చి ముక్కుతో పరీక్షిస్తోంది! కొంపదీసి కరవదు కదా!ఇంట్లో ఎప్పుడూ కుక్కల్ని పెంచనందు వల్ల నాక్కాస్త బెరుగ్గా ఉంది. కొన్ని నిమిషాలకి అలవాటు పడ్డాను. ఎంత చక్కగా ఆడుకుంటుందో!
పాప మాత్రం ఏమీ మాట్లాడడం లేదు. బైటికి తీస్కెళ్ళి వాళ్ల వాళ్లు ఎవరైనా ఉన్నారేమో చూద్దామా అంటే ముట్టుకోనివ్వట్లేదు. వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది. అష్టకష్టాలు పడి లోపలికి తీస్కొచ్చి మంచినీళ్ళు తాగించాను.
ఆ ఏడుపుకి అమ్మ హాల్లోకొచ్చింది. అమ్మా నాన్నా ఏవేవో మాట్లాడించే ప్రయత్నం చేస్తున్నారు. కానీ నిరాశే మిగిలింది! నేను మాత్రం కుక్కపిల్లతోనే ఆడుతున్నా. గుండెల మీద పసిపాపలా కొద్దిసేపు, భుజాలమీద గుమ్మడికాయలా కొద్దిసేపు, చంకలో కోడిపిల్లలా కొద్దిసేపు వళ్ళో చంటి బిడ్డలా కొద్దిసేపు మారిపోతోంది కుక్కపిల్ల.
పాపని ఏవేవో అడుగుతున్నారు అమ్మా నాన్న...‘నీ పేరేంటి పాపా?’ , ‘ఎక్కడుంటారు?’ ‘స్కూల్ కెళుతున్నావా?’ , ‘మీ అమ్మా నాన్నా పేర్లేంటి?’ ఊహు ఏవీ చెప్పట్లేదు. ఏడుపూ ఆపట్లేదు!

కుక్కపిల్లని నా భుజానేసుకుని “ఎవరమ్మాయివి రా తల్లీ?” అని అడిగాను నా వంతు ప్రయత్నం చేస్తూ.
ఠక్కున ఏడుపాపి “కమ్మోలమ్మాయిని” అంది. కుక్కపిల్ల నా భుజమ్మీంచి వళ్ళో పడింది.
నాన్నా అమ్మా నేనూ అవాక్కైయ్యాం! ఎందుకో కుక్కపిల్ల నా కళ్ళలోకి చూస్తోంది. నేను దాని బొట్టు వైపు చూశాను. మతమే కాదు ఇప్పుడు కులం కూడా తెలిసింది. కమ్మోరమ్మాయి వెంట వచ్చిన కుక్క పిల్ల. దాని జాతి కుక్కల్ని అది గుర్తుపడుతుందేమో! పాపం మనుషులే ఇంకా వారి వారి జాతుల్ని ఇప్పటికీ చెప్తే గానీ గుర్తుపట్టలేక పోతున్నారు!!
కులాన్ని ఉగ్గు గిన్నెతో పట్టించి, పాలసీసాలో పోసి, కాస్త ఎదిగాక కాంప్లాన్ లో కలిపిచ్చి కులాంగ సౌష్టవాన్ని పెంచి రేపటి సమాజానికి కులపౌరులుగా తీర్చిదిద్దుతున్న వైనం చూసి ఆశ్చర్యపోయాను. పేరు, ఊరు, తల్లి దండ్రుల పేర్లు, వారి చదువులూ ఉద్యోగాలూ ఏవి అడిగినా పనికి రాని ప్రశ్నలు గానే మిగిలిపోయాయి!
మూడేళ్ళ వయసుకే ‘గుర్తింపు’ అంటే కులం అని నేర్చుకున్న పసిపాపకి నా కుల నిర్మూలనా పోరాటం ఏం అర్ధమవుతుంది? కానీ ఇప్పుడిప్పుడే మాటలు నేర్చుకుంటున్న ఈ పసి చిలుకను కూడా నేను ఎదుర్కోవాలన్నది విషాద వాస్తవం!
“అక్కా! వాతల్”
ఏడ్చి ఏడ్చి గొంతెండిపోయినట్టుంది. మరికొన్ని నీళ్ళు తాగించాను.
ఆ షాక్ లోంచి తేరుకోడానికి నేను కూడా కొన్ని తాగి పాపను ఎత్తుకున్నాను. కొంచెం బెదురు తగ్గింది దానికి.

“మీ ఇంత్లో బొమ్మల్లీవా??” అడిగింది గదంతా చూపుల్తో ఒక చుట్టు చుట్టి.
కొంతమంది మా ఇల్లు చూసి పుస్తకాలు అద్దెకిచ్చే లైబ్రరీ యేమో అనుకునేవాళ్లు. అలాంటి ఇళ్ళు అంతరించి పోయాక ‘పాత పుస్తకాలు అమ్ముతారా?’ అని అడిగే అమాయకులూ లేకపోలేదు! ఈ పాపకి కూడా అలాంటి అనుమానమే కలిగినట్టుంది.
“నువ్వున్నావుగా చిన్ని బొమ్మవి!” అన్నాను దాని బుగ్గలు పిండుతూ.
“నువ్వు బెద్ద బొమ్మవా?” చెవిలో బెల్లం పాకం పోస్తున్నంత తియ్యగా ఉన్నాయి పాప మాటలు.

కొంచెంసేపు పాపా...కుక్కా...నేనూ పార్కింగ్ లో ఆడుకున్నాం.
సాధారణoగా నాకు కుక్కలంటే చచ్చే భయం. కుక్కపిల్లలంటే కూడా! కానీ ఇలాంటి చిట్టి కుక్కపిల్లతో ఇంతగా ఆడడo ఇదే మొదటిసారి. యేసయ్య ఒళ్ళో గొర్రె పిల్లలా ఉందీ కుక్కపిల్ల. క్రిస్మస్ ట్రీ మీద పడిన మంచులా దాని తెల్లని బొచ్చూ, సవ్వడి లేకుండా చర్చి గంటల్లా లయబద్ధంగా ఊగే దాని బుల్లి తోకా, ‘అక్కా! ఆడుకుందాం దా’ అన్నట్టు దాని చూపులు...అబ్బ! భలే ఉంది బుజ్జి కుక్క. దాని మొహానికున్న బొట్టు చూస్తుంటే మొన్న సంక్రాంతికి వచ్చిన గంగిరెద్దు గుర్తొచ్చింది. బొట్టు పెట్టుకున్న వాటిల్లో నేను చూసిన రెండో జంతువు ఇది.
అమ్మ లోపలికి పిలిచి కుక్కపిల్లకి కొన్ని బిస్కెట్లు, పాపకి బొబ్బట్లు పెట్టింది. ఎవరో మా గుమ్మంలోంచి తొంగి చూస్తున్నట్టు అనిపించి తల తిప్పాను. ఆ కళ్ళూ, చూపులూ పరిచయం లేనివి.
గొంతుకి వజ్రాల నల్లపూసలు, పదివేళ్ళలో ఆరిoటికి నాజూకైన బంగారం ప్లాటినం ఉంగరాలు, ఖరీదైన జీన్స్, కుర్తీ, మొహంలో ఆధునికత, మరింకేదో కళ.
“మీరూ..?” అన్నాను సందిగ్ధంగా.
వెంటనే అర్ధమై ''మీ పాపని వెతుక్కుంటూ వచ్చారు కదా! లోపల ఆడుకుంటుంది. రండి. బాగా టెన్షన్ పడ్డట్టున్నారు'' అన్నాను.
పిల్లకీ, కుక్కపిల్లకీ ఏం తెలుసు?! నుదురు చూసి వర్గాన్ని అంచనా వేసే విద్య! నా మొహం చూడగానే ఏదో అసంతృప్తి నొక్కి పెట్టి-
''చాలా భయపడ్డాను'' అంది.
''లోపలికి రండి'' అంటూ గుమ్మం దగ్గర నుంచే సోఫా చూపించాను.
''లేదండి వెళ్ళాలి. ఇల్లు మారుతున్నాం. చాలా పనులున్నాయి. మా పాపేది?'' అందామె.
లోపలికెళ్ళి పాపని ఎత్తుకుని హాల్లోకి వచ్చాను.
“సంజూ!” ఆమె చేతులు చాచింది.
“మమ్మీ...!” నా చేతుల్లోంచి దూకి వెళ్ళింది పాప, దాని వెంటే కుక్కపిల్ల.
సంజూని ఎత్తుకుని “హే పప్పీ! దా! ఏంటి తింటున్నవ్?” అని పప్పీ నోట్లో ఆమె చూపుడు వేలు పెట్టి నానిపోయిన బిస్కెట్టు ని బయటకు తీసి విదిల్చింది.
“ఇది చాలా కాస్ట్లీ డాగ్ అండి. స్పెషల్ ఫుడ్ ఉంటుంది. అదే పెడతాం” పళ్ళు బయటకు రాకుండా నవ్విoది.

ఆ కుక్కపిల్లకి నేను నచ్చానేమో! వదలడం లేదు, నా చుట్టూ తిరుగుతోంది.

“నేనిక్కళే ఆదుకుంతా...” నన్నే చూస్తూ అంటోంది సంజూ.
“తప్పు! ఇంటికెళ్ళాలి. దా పప్పీ”
నా కాళ్ళ చుట్టూ తిరుగుతున్న పప్పీని ఎత్తుకున్నాను.
“వద్దండి...వచ్చేస్తుంది. దింపేయండి!”
ఓ వెర్రి నవ్వు నవ్వి పప్పీ ని వదిలేసి లోపలికెళుతూ చూశాను...కుల బుజ్జాయిని ఓ భుజాన ఖరీదైన జాతి కుక్క పిల్లని మరో భుజాన వేసుకుని వెళుతోంది నేటి ఆధునిక మహిళ.
మౌనంగా నా గదిలోకి వెళ్లి పడుకున్నాను. బుట్ట బొమ్మలాంటి పసి పాప కన్నా బొచ్చుతో ఉన్న బొట్టు కుక్కే ఎక్కువగా మెదులుతోంది గుండెల్లో...
-మానస ఎండ్లూరి, అరుణతార డిసెంబర్ - జనవరి 2016