నీకు చదవడం తెలిస్తే ప్రతి మనిషీ ఓ పుస్తకమే..!

21 Oct 2016

నేనెందుకు రాస్తున్నాను?!

           ‘కథలు ఎందుకు రాస్తున్నాను?’ అనే ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పే ముందు ‘ఎందుకు చదువుతున్నాను’ అనే ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పాలి. మనకు తెలియని భిన్నమైన జీవిత పార్శ్వాలను తెలుసుకోవడం కోసం, కొన్ని సార్లు ఉద్దేశపూర్వకంగా ఆ కథా వాతావరణంలో ఉండడం కోసం, ఆ కథా పాత్రల్లో లీనమవడం కోసం చదువుతుంటాం. నేనూ అందుకే చదువుతుంటాను.
                                 నాకు చిన్నప్పటినుంచి నవలలు, కథలు చదివే అలవాటుంది. రెండేళ్ళ క్రితం రాయడం మొదలు పెట్టాను. అప్పటి నుంచి పత్రికల్లో వచ్చే ప్రతి కథనూ వదలకుండా చదువుతున్నాను. నేను చదివిన కనీసం వంద కథల్లో ఎక్కడా నేనా పాత్రల్లో, ప్రదేశాల్లో, సంఘటనల్లో కనిపించలేదు. వాటిలో నన్ను నేను చూసుకోలేకపోయాను. ఒకటీ రెండు కథలు తప్ప అన్నీ నన్ను అసుంట ఉంచాయి. ఆ అక్షరాలు లోపలికి తీసుకువెళ్లలేకపోయాయి. కొన్ని కథలైనా ఏదోక పాత్రలో నన్ను చూపిస్తాయని ఆశించి చదువుతూనే ఉన్నాను. అరుదుగా నాకు నేను కనిపించాను కానీ అవి బహుతక్కువ. ఇక్కడ ‘నేను’ అంటే ఏకవచనం కాదు. ఒక సమూహం, ఒక వర్గం, ఒక కులం, ఒక జాతి. ఎప్పుడైతే పాఠకుడు గాఢత అనుభవించలేకపోతాడో అప్పుడు తన సొంత గొంతుక వినిపించేందుకు ప్రయత్నిస్తాడు. ఇవే కాదు, వేరే జీవితాలున్నాయి, వేరే పార్శ్వాలున్నాయి అని చెప్పాలనుకుంటాడు. నేనూ అదే చేశాను. ఇది విషయానికి సంబంధించింది. ఇక రాయడం అనే విద్యకు చోదకశక్తి ఏమిటి అనుకుంటే అమ్మానాన్నల వల్ల నాకు చిన్నప్పటినుంచే సాహిత్యంతో అనుబంధం ఏర్పడింది. చిన్నప్పడు హైకులు, చిన్న చిన్న కవితలు, కథలు నా డైరీలో రాసుకునేదాన్ని. అదే ఈ రోజు కథలు రాయడానికి సాయపడింది.
                                         ముఖ్యంగా మూడు అంశాల మీద కథలు రాస్తున్నాను. దళిత క్రైస్తవ జీవిత పార్శ్వాలు, స్వలింగ సంపర్కంలో ఉండే సంక్లిష్టమైన అంశాలు, స్త్రీ పురుషులకు సంబంధించిన మానవసంబంధాల్లో తలెత్తుతున్న కొత్త కొత్త సమస్యలు.
                           జీవన యానంలో అనేకానేక అనుభవాలు ఎదురవుతాయి. మన చుట్టూ ఉన్న సమాజంతో సంబంధాల్లోంచి అంతకంటే ఎక్కువ అంశాలు మన ఎరుకలోకి వస్తాయి. చుట్టుపక్కల సమాజాన్ని పరిశీలించే కొద్దీ అనేక అంశాల మధ్య ఉన్న అంతర్గత సంబంధాలు అర్థమవుతాయి. కొన్ని ప్రశ్నలు కొడవళ్లై వెంటబడతాయి. ఇంకొన్ని అలజడి రేపుతాయి. మరికొన్ని దిగ్ర్భాంతి కలిగిస్తాయి. ఇదిగో ఈ అలజడి నుంచే కొత్త ఆలోచన మొదలవుతుంది, అక్షర రూపం తీసుకుంటుంది. అదే కథ. ఎంతవరకు సమర్థంగా అక్షర రూపం ఇవ్వగలిగానో లేదో తెలీదుకానీ నా కథ అయితే ఇదీ!
                                    నిర్దుష్టంగా చెప్పుకుంటే ఆడవారిపై సాగే అఘాయిత్యాలు, సమాజం మోపిన ముళ్లకిరీటం మోస్తున్న మగవారి వేదన, దళిత క్రైస్తవ స్త్రీ పురుషులు ఎదుర్కునే సమస్యలు, దుర్మార్గమైన వివక్షనూ వెలి నీ ఎదుర్కొంటున్న స్వలింగ సంపర్కుల యాతన వంటి అంశాలు కుదురుగా ఉండనివ్వవు. లోపలా బయటా ఘర్షణ. అదే నన్ను ఈ కథల వైపు నడిపిస్తుంది.
                                              మా తాతయ్యలు, అమ్మానాన్నలు చూసిన దళిత జీవితాన్ని నేను చూసుండకపోవచ్చు. రూపం మారి ఉండొచ్చు. కానీ దళిత సమస్యలకు దళిత అవమానాలకు నేను అతీతురాలిని, అపరిచితురాలినీ కాను. స్త్రీగా వివక్ష ఎదుర్కొంటూనే ఉంటాను. దళిత స్త్రీగా అవమానాలకు గురవుతుంటాను. రెండు భారాలను ఏకకాలంలో మోస్తుంటాను.
                                             దళిత సామాజిక సమస్యలు ఒకప్పుడు పచ్చిగా జుగుప్సాకరంగా ఉంటే ఇప్పుడు ‘ఇంకేవేవో అందమైన ముసుగులు కప్పుకుని మమ్మల్ని పలకరిస్తుంటాయి. అప్పట్లో మొహం మీదే అవమానిస్తే ఇప్పుడు సెటైర్ల మాటున, పొగడ్తో తెగడ్తో తెలియని మోసపు మాటల మాటున ఎదురవుతున్నాయి. వర్తమాన దళిత సమస్యల్లో వచ్చిన ఈ మార్పును, మార్పుకు కారణాలను పట్టుకుని అందివ్వాలన్నదే నా దళిత కథలకు ప్రేరణ.
                                              ముఖ్యంగా దళిత క్రైస్తవ మైనారిటీ కథలను బొట్టు కోణంలోంచి రాస్తున్నాను. బొట్టు లేని మొహాలతో క్రైస్తవులు పడే అవమానాలనూ, బొట్టు లేకపోవడం వలన పోగొట్టుకునే అవకాశాలనూ అక్షరీకరిస్తున్నాను. ఈ రోజుల్లో అవకాశాలను ఇవ్వడం, ఇవ్వకపోవడం అనేదానికి బొట్టూ కాటుక కారణం కాలేదని విమర్శలు వచ్చినా నేను రాయడం మానలేదు. కులం సోషల్‌ కేపిటల్‌గా ఎలా పనిచేస్తుందో నాకు కొంతలో కొంతైనా తెలుసు. బొట్టు లేని స్త్రీల పై జరిగే వివక్ష ఆగలేదు. వర్గాన్ని బట్టి నివాసమున్న ప్రాంతాన్ని బట్టి ఆ అవమానంలో డిగ్రీలు వేరే ఉండొచ్చు. బొట్టు లేని క్రైస్తవురాలు జీవితాంతం పోరాటం చేస్తూనే ఉంటుంది. ఈ కులాహంకార ప్రపంచాన్నిబొట్టు లేని మొహంతో ఎదుర్కోవడం తోనే ఆమె పోరాటం ప్రారంభమవుతుంది. నుదుటికి కంది గింజంత బొట్టుంటే కనీసం కులం తెలిసే వరకైనా తాటికాయంత గౌరవం లభిస్తుందన్న ఆశతో లేని భక్తిని నటిస్తూ తమది కాని మతాన్ని భుజాన వేసుకుంటున్నారు కొందరు దళిత క్రైస్తవులు. అదొక విషాద వాస్తవం. తాము దళితులమే కాదని బుకాయిస్తున్నారు. ఈ తీరుని ‘దొంగ బొట్టు’ కథతో ప్రశ్నించాను.
                                        దళితులు అత్యధికంగా ఉన్న మన దేశంలో క్రైస్తవ మరియు ఇస్లాం సంప్రదాయాల గురించి ఎక్కువమందికి తెలియకపోవడం దురదృష్టకరం. వారి జీవన విధానాల గురించి ఎక్కువ సాహిత్యం రావాల్సి ఉంది. నిత్య జీవితాల్లో వారు పడే పాట్లు, తమ ఇళ్ళల్లో స్త్రీలు పడే ఇబ్బందుల గురించి లోకానికి తెలియనివి ఎన్నో ఉన్నాయి. అగ్రవర్ణ హిందూ స్త్రీ తన కుటుంబానికి చేసే చాకిరీని వివరిస్తూ ఆ రకంగా తానూ దళితురాలినేనని ప్రచారం చేసుకునే మూసకథలు చూస్తున్నాం. కానీ ఆ స్త్రీకి కూడా బానిసైన అసలు దళిత స్త్రీ కష్టాలు ఇంకా ఎన్నో వెలుగులోకి రావాల్సినవి ఉన్నాయి. దళిత స్త్రీని వారితో పాటు ఉండే దళిత పురుషులను పైకులాల స్ర్తీ పురుషులు ఏ విధంగా అణచివేస్తారనే కోణం నుంచి నా కథలు పుడుతుంటాయి. స్త్రీలకి రక్షణ అవసరం. దళిత స్త్రీలకి మరింత అవసరం. కులం వలన అత్యాచారం, కులం వలన మొహం మీద మూత్రం పొయ్యడం, కులం వలన కొన్ని అవకాశాలకు దూరమవడం లాంటివి దళిత స్ర్తీ ప్రత్యేకంగా ఎదుర్కొనే సమస్యలు.
                                        కుల మతాల పరంగా మైనారిటీగా ఉన్న నాకు సెక్సువల్ మైనారిటీస్, ట్రాన్స్ జెండర్స్ పట్ల సానుభూతి, అనుకూల భావన ఉండడం పెద్ద వింత కాదు. ఈ సమాజానికి కనబడేది, కావాల్సినది స్త్రీ పురుషులు మాత్రమే. అంతకు మించి ఏ మాత్రం వేరుగా ఉన్నా ఈ సంఘం అవమానిస్తుంది. వెలివేస్తుంది.
                                             ప్రతి మనిషికీ బతికే హక్కున్నట్టే ప్రేమించే హక్కు కూడా ఉంటుంది. అది స్త్రీ పురుషులకన్నా కాస్త భిన్నంగా ఉన్నవారికి దక్కడం లేదు. వారిని అర్ధం చేసుకోకపోగా చిత్రమైన కారణాలతో వారిని మానసిక శారీరక హింసలకు గురి చేస్తున్నారు. వారి గోడును వినిపించుకోడానికి వారి దగ్గర భాష కూడా లేని వైనాన్ని మనం గమనించాలి. నా కథల ద్వారా స్వలింగులకు, ట్రాన్స్ జెండర్స్ కీ సంఘీభావం తెలుపుతున్నాను. ఇప్పటి వరకు వివిధ వర్గాల స్త్రీలు ఇళ్ళల్లో ఎదురుకునే రకరకాల అసమానతల గురించి, భ్రూణ హత్య, అత్యాచారం, వ్యభిచారం తదితర అంశాల గురించి కథలు రాస్తున్నాను.
                                        మారే కాలాన్ని బట్టీ స్త్రీ వాదానికి సంబంధించిన అంశాల్లో నా ఆలోచనలు కూడా మారుతూ వస్తున్నాయి. స్త్రీలు బయటకు వచ్చేకొద్దీ మగవారి ఆలోచనా విధానం ఎంతో కొంత మారుతోందనే చెప్పాలి. పిల్లల్ని చూపులతోనే బెదిరించే తండ్రులు ఈ తరంలో తక్కువ. వంటగదిలో ప్రధాన పాత్ర కాకపోయినా సహాయ పాత్ర పోషిస్తున్నారు. ఒక పక్క స్త్రీల మీద దాడులు పెరుతున్నా స్త్రీలని గౌరవించి సమానత్వంతో చూసే పురుషులు, యువకులు కూడా ఉన్నారు. సమాజం కుటుంబ పోషణ అనే భారం పురుషుడి మీదే మోపడం వల్ల ఆ భారం మోస్తూ కుటుంబ పరువు మర్యాదలకు బాధ్యుడిగా తీవ్రమైన మానసిక ఒత్తిడికి లోనయ్యే మగ బాధితులూ లేకపోలేదు. అటువంటి ఉదంతాలకి నా కథలు సాక్ష్యాలుగా నిలుస్తాయి. ప్రతీ స్త్రీ దేవతా కాదు ప్రతీ పురుషుడూ రాక్షసుడు కాదు కాబట్టి పురుషులకీ నా కథల్లో గౌరవ ప్రథమైన స్థానం ఉంటుంది.
                                      ఇలాంటి సంక్లిష్టమైన అంశాల మీద కథలు రాసేటప్పుడు ‘కొందరు కొన్ని రకాల ప్రశ్నలు లేవనెత్తుతుంటారు. బాధిత సమూహాలను మంచిగా చూపించాలనేతప్పుడు చైతన్యంతో వచ్చే సమస్య అది. వాస్తవాన్ని వాస్తవంగా చూపించడానికి మనం భయపడనక్కర్లేదని నేను అనుకుంటాను. భిన్నవాస్తవాలు ఉంటాయని అవి మన మూసల్లో ఒదగవని భావిస్తాను. పాఠకులను బాధ పెట్టకూడదని పనిగట్టుకుని కథను సుఖాంతం చేయడం, వాస్తవాలను దాచడం లాంటి వాటికి నేను వ్యతిరేకం. కృత్రిమంగా మంచితనాలు చెడ్డతనాలు కట్టబెట్టే కథలకు వ్యతిరేకం. అణచివేత, దోపిడీ సమూహ జీవనంలో స్థిరపడిన అసమానతలు. అవి రాజకీయ పరమైనవి. దాని కోసం బాధిత సమూహాలను దేవతలుగానో అవతలివారిని రాక్షసులుగానో చిత్రించి కథలు రాయనక్కర్లేదు. మనం చెప్పదల్చుకున్న అంశం చెప్పడానికి పాత్రలను బ్లాక్‌ అండ్‌ వైట్‌గా చిత్రించనక్కర్లేదని మనిషిలోని అన్నిషేడ్స్‌ ఫ్రతిఫలించాలని అనుకుంటాను. అందులో ఎంతవరకు సఫలమయ్యాను విఫలమయ్యాను అనేది వేరే కథ. అదొక నిరంతర ప్రక్రియ. అలాగే ప్రతీ కథలోనూ ‘నేరము-శిక్ష’ లాగ ‘సమస్య-పరిష్కారం’ ఉండాల్సిన పని లేదని నా అభిప్రాయం.
                                          సమాజంలో ఉన్న ప్రతి ఒక్కరికీ సుఖ సంతోషాలు దక్కే రోజు కోసం నేను కలలు కంటాను. కథలు రాస్తాను.
సెప్టెంబర్ 2016 లో పెనుగొండలో ‘తెలుగు మహిళా రచయితల అనుభవాలు- ప్రభావాలు’ అంశంపై జాతీయ సదస్సులో ‘నేను ఎందుకు రాస్తున్నాను’ అనే అంశం పై చేసిన నా ప్రసంగం.

-మానస ఎండ్లూరి

29 Jul 2016

బొట్టు గుర్తు

 “అమ్మా! మనం ఎవరు?”
అప్పుడే బడి నుంచీ వచ్చిన నా కూతురు దివ్య అడిగిన ప్రశ్నకు నేను ఆశ్చర్యపోలేదు. ఎప్పుడోకప్పుడు ఈ ప్రశ్న వేస్తుందని నాకు తెలుసు. కానీ ఇంత త్వరగా అడుగుతుందని అనుకోలేదు.
పదో తరగతిలో నా కాస్ట్ సర్టిఫికేట్ చూసి హతాశురాలినై అనుమానాలతో ప్రశ్నలతో గజిబిజితో మా నాన్నని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేశాను. ఆయన అప్పుడు పూర్తిగా చెప్పలేదు. బహుశా చెప్పలేకపోయారు. ఇప్పుడు నేనూ నా కూతురి ముందు నాన్న లాగే నిలబడ్డాను. ఏం సమాధానం చెప్పాలి? దానికి చెప్పుకునే కులమూ లేదు నాలా కులం సర్టిఫికెట్టూ లేదు.
మౌనం.
ఇదే మౌనం నేను క్రిస్టియన్ విమిన్స్ కాలేజీలో డిగ్రీ చదువుతున్నప్పుడు ఎన్నో సార్లు పాటించాను...
మా హాస్టల్ రూమ్ లో ఆరుగురం ఉండేవాళ్ళం. ఓ ఆదివారాన స్నేహిత ఏమీ తోచక మంచం మీద పడుకుని కాళ్ళూ చేతులూ గాల్లో ఆడిస్తూ జంధ్యాల సినిమాలో సుత్తి వీరబద్ధర్రావులా మా పేర్లన్నీ రాగాలు తీయడం మొదలు పెట్టింది.
“లక్ష్మీ రెడ్డి...
మాధవీ వర్మ...
విజయా నాయుడు...
స్నేహితా చౌదరి...
పూజితా వెలమ...
మౌనికా మౌ? మౌనికా వెనుక ఏంటే?” అనడిగింది నన్ను చూస్తూ.
అదే మౌనం. అలవాటైన అవమానాల మౌనం.
“నా వెనుక ఏమీ లేదే. ఉన్నదల్లా నా ముందే” అన్నాను.
నేను ఎవర్నో నా నుదురే చెబుతుంది. అదే నా గుర్తు! అయినా ప్రశ్నలు వేయడం నా ముఖాన్ని ప్రశ్నార్ధకం చేయడం ఒక తమాషా.
“మాలోళ్ళంటే ఎవరమ్మా?” నా కొంగు లాగుతూ అడిగిన దివ్య వైపు చూశాను.
‘ఏయ్ ఎవరు చెబుతున్నారే నీకివన్నీ’ అనబోయి ఆగాను.
అది చెప్పిందేమీ బూతుమాట కాదే! ఎందుకు నాకింత భయం? మాలోళ్ళు అన్నప్పుడు చప్పున తలుపు వైపు ఎందుకు కంగారుగా చూశాను? కిటికీలు మూసే ఉన్నాయా అని ఎందుకు నిర్ధారించుకున్నాను?
‘నీ బానిసత్వాన్ని నువ్వే పోగొట్టుకోవాలి. అందుకోసం ఏ దేవుడి మీదా ఏ మహానుభావుడి మీదా నువ్వు ఆధారపడొద్దు- అంబేద్కర్’ అని నా కొత్త పుస్తకం మొదటి పేజీలో రాసుకుంటున్నప్పుడు అడిగింది పూజిత-
“అసలు మాల మాదిగోళ్ళు రెల్లోళ్ళoటే ఎవరే?” అని.
విజయ, మాధవీ ‘ష్!’ అన్నారు ఒకేసారి. నేను విన్నానేమో అని కంగారుపడుతూ.
“కాదే మా నాన్న కోపమొస్తే ‘మాదిగ్గూడెం పో!’ అని తిడుతుంటాడే. అందుకే అడుగుతున్నా” అంది అమాయకంగా.
“ఈ వెలమ కమ్మ కాపు రెడ్డి వీళ్ళందరూ ఎవరు?” అని అడిగాను.
“అవన్నీ మా కులాలు. మేమే” అంది పూజిత హుషారుగా.
“మీరు బ్రామ్మిన్స్ కంటే తక్కువ. మీకంటే మాలమాదిగోళ్ళు తక్కువ” అన్నాను శాంతంగా.
“మేం తక్కువేంటి? ఎవడికీ మేం తక్కువ కాదు” అంది విజయ.
నవ్వొచ్చింది నాకు.
“మేం అనేదీ అదే!” అన్నాను.
“చెప్పమ్మా! మాలోళ్ళంటే ఎవరు? మనం బొట్టెందుకు పెట్టుకోవట్లేదు?”
దివ్య వైపు చూశాను. చిట్టి కళ్ళల్లో బోలెడన్ని సందేహాలు.
“ఎవరడిగారు నిన్ను?” దాని స్కూల్ డ్రెస్ తీస్తూ అడిగాను.
“బొట్టు లేకపోతే మాలోళ్ళని గౌతమ్ వాళ్ళ మమ్మీ అన్నారంట” అంది.
రోజులు మారుతున్నాయనే అనుకున్నాను. ఈ మాట వినేంత వరకూ.
“నువ్వు మాల్దానివి కాకపోతే అమ్మోరు తల్లంత బొట్టు పెట్టుకోవే! నలకంత బొట్టు పెట్టుకోడం కాదు” లక్ష్మీ బాయ్ ఫ్రెండ్ ఫోనులో అంటున్నాడు. ఆమె ఒక మగవాడితో మాట్లాడుతుందని లౌడ్ స్పీకర్ పెడితేనేగా అందరికీ తెలిసేది.
లక్ష్మీ అతని మాటలకి మురిసిపోతూ సిగ్గుపడుతూ ఉంది.
“మదిగ్గూడెం తోలుకేల్తానని చెప్పవే” అంటూ మిగతా వాళ్ళు చుట్టూ చేరి ఆటపట్టిస్తున్నారు.
“మమ్మీ! ఎప్పుడూ ఏదోకటి అలోచిస్తున్నావేంటి?” కోపంగా వచ్చిన దివ్య మాటలకి వాళ్ళ కుల చిలిపి కబుర్లలోంచి బయటపడ్డాను.
“ఆలోచిస్తున్నావు కాదు. అలోచిస్తుoటావు” దివ్య గడ్డం పట్టుకుని గారంగా ఊపుతూ అన్నాను.
“పో మా...నీకు తెలుసా! నెక్స్ట్ సాటర్ డే మా స్కూల్లో సైన్స్ డే. ఈ వీక్ అంతా కాంపిటీషన్స్ జరుగుతున్నాయి”.
“ఈ సంవత్సరం కాలేజ్ డే అంబేద్కర్ జయంతి రోజు చేస్తున్నారు. కల్చరల్ ఇవెంట్స్ లో పాల్గొనాలనుకునే వారు పేర్లివ్వండి” అసెంబ్లీ హాల్లో అనౌన్స్ చేసింది మా కాలేజ్ ప్రెసిడెంట్.
మా కాలేజి వాళ్ళు ఎప్పుడూ అంబేద్కర్ జయంతి జరపలేదు. కొత్తగా వచ్చిన మా ప్రిన్సిపల్ సిస్టర్ కి కాలేజీలో ఏ చిన్న విశేషం జరిగినా స్థానిక పత్రికల్లోనూ జిల్లా పత్రికల్లోనూ పడాల్సిందే. అలా ఈ ఏడాది కాలేజ్ డే ఫంక్షన్ ని అంబేద్కర్ జయంతితో కలిపి చేస్తే అన్ని విధాలుగా పేరొస్తుందని ఆమె ఆశ.
ఇవెంట్స్ లో పాల్గోడానికి నేనూ పేరిచ్చాను. దేశంలోని ప్రతి రాష్ట్ర సంప్రదాయం ప్రకారం వివాహ జంటల్ని చూపించే ప్రోగ్రాంలో క్రిస్టియన్ బ్రైడ్ గెటప్ వెయ్యాలని నా ఆలోచన. ఎలాగూ మా అక్క పెళ్లి గౌన్ ఉంది కాబట్టి డ్రెస్ కోసం కష్ట పడక్కరలేదు కూడా.
కానీ ఫంక్షన్ రోజు వచ్చే సరికి అన్నీ తారుమారయ్యాయి. క్రైస్తవ వధువుగా పూజిత ముస్తాబయింది. మా అక్క గౌన్ లో. నేను బాల అంబేద్కర్ తల్లి పాత్రలో ముతక చీరలో ఉన్నాను.
క్రైస్తవ పెళ్లికూతురంటే తెల్లని వస్త్రాలలో దేవతలా ఉండాలి. నిజజీవితంలో కాదు. మా కాలేజీ వేదిక మీద. పూజిత నాలా నల్లగా ఉండదు. ఆమె ముక్కు నా ముక్కులా చిన్నగా బండగా ఉండదు. పెళ్లి కూతురిలా తయారవడానికి కావాల్సింది గౌన్ మాత్రమే కాదు. మరింకేదో అని తెలుస్తూనే ఉంది నాకు. మొత్తానికి నా మతానికి సంబంధించిన వేషం వెయ్యడానికి నేను సరిపోలేదు. కులానికి తగ్గ వేషమే దొరికింది.
పూజిత స్టేజి మీద అందంగా నడిచి కిందకి దిగగానే తన ఫ్రెండ్స్ వెంటనే పర్స్ లోంచి బొట్టు బిళ్ళ తీసి పెట్టారు “మాల మొకం చూడలేకపోతున్నామే బాబు” అని నవ్వుకుంటూ. బొట్టే వాళ్ళ గుర్తు.
“నీది విధవరాలి పాత్రా?” అని అడిగింది మా డ్రామా చేయించే సీనియర్ నా నుదుటని చూస్తూ.
“కాదక్కా! బాబా సాహెబ్ తల్లి పాత్ర” అన్నాను.
“బాబా సాహెబ్ ఏంటి? అంబేద్కర్ అమ్మగా కదా చేయమన్నాను” అంది హైరానా పడుతూ.
‘కేవలం పుస్తకాలు చదివి వదిలేస్తే ప్రయోజనం ఏముంది? చెద పురుగులు కూడా పుస్తకాన్ని నమిలేస్తాయి. అంత మాత్రాన జ్ఞానం వచ్చేసినట్టా?’ మా నాటకంలో అంబేద్కర్ వేషమేసే అమ్మాయి అంబేద్కర్ చెప్పిన మాటల్ని డైలాగుల రూపంలో బట్టీ పడుతోంది.
“చెప్పు మమ్మీ! ఎన్ని సార్లు అడగాలి. స్పీచ్ కి ఒక టాపిక్ ఇవ్వు” విసిగిపోతూ అంది దివ్య.
“నువ్వే ఆలోచించు. సైన్స్ డే అన్నావు కదా. టెక్నాలేజీ గురించి కూడా ఆలోచించు”
“ఆ...నాకు రాకెట్స్ అంటే ఇష్టం కదా! దాని గురించి రాయనా? మా టీచర్ నేషనల్ డెవలప్మెంట్ కి సంబంధినవే చెప్పమన్నారు”
“కానీ రాకెట్స్ గురించి మీ లెస్సన్ లో ఉంది కాబట్టి మీ స్కూల్ లో అందరికీ తెలిసే ఉంటుంది కదా! కొత్తగా ఆలోచించ రా దివ్యా. మనుషులకు బదులు కంప్యూటర్స్, మేషిన్స్ ని పెట్టి పని తగ్గించవచ్చని  మొన్న మీ టీచర్ చెప్పారన్నావు. దాని గురించి ఆలోచించు. ఆ మధ్యలో ఒకరోజు స్కూల్ బస్సు లోంచి ఏదో చూసి భయపడ్డావ్ గుర్తుందా?”
“ఆ! ఒక ఆయన డ్రైనేజీలో దిగి మొత్తం మునిగిపోయి క్లీన్ చేస్తూ ఒక్కసారిగా పైకి లేచాడు. నల్లగా ఒళ్లంతా డర్టీ” అంది మొహం చీదరించుకుంటూ.
“నిజానికి అతను ఆ రోజు అదే డ్రైనేజీలో ఊపిరాడక చనిపోయాడు తెలుసా? మరి ఆ పని చేయడానికి మెషీన్స్ ఉన్నాయా?”
“చనిపోయాడా! మెషీన్స్ లేవు కదా మమ్మీ. ఉంటే వాడేవాళ్ళు కదా”
“ఆ టాపిక్ మీదే ప్రిపేర్ అవ్వు. ఇంకేం?”
“మరి వాళ్ళకి డబ్బులు? మెషీన్స్ ఉంటే ఇక వాళ్ళకి పనుండదు కదా”
“ఆ పని ఉండదు. ఇంకేదైనా ప్రాణాలు నిలబడే పని చేసుకుంటారు. ఆ పని కంటే న్యాయంగా చేసే ఏ పనైనా ఆత్మ గౌరవంతో చేసే పనే అవుతుంది. అసలు ఆ పని ఎవరు చేస్తారో తెలుసా?”
“తెలుసు మమ్మీ! హోం వర్క్ చేయని వాళ్ళు, ఫెయిల్ అయిన వాళ్ళు. బాగా చదువుకోకపోతే అలాంటి పనులు చేసే వాళ్ళవుతామని అంటారు కదా అందరూ”
“హిహి కాదమ్మా! తక్కువ కులం వాళ్ళే ఇంకా ఆ పనిని కుల వృత్తిగా చేస్తూనే ఉన్నారు. మనం బాగా చదువుకుని ఎవరికీ అలాంటి పనులు చేయాల్సిన అవసరం లేకుండా మెషీన్స్ తయారు చేయలేకపోతేనే ఫెయిల్ అవుతాం! మన స్వచ్ఛ భారత దేశంలో ఏవేవో కనిపెడుతున్నా ఇంకా డ్రైనేజీ శుభ్రం చేసే మెషీన్స్ రాకపోవడం మన ఫెయిల్యూరేగా”
“అవును. తక్కువ కులం వాళ్ళంటే ఎవరు? ఒకవేళ అలాంటి టెక్నాలజీ వస్తే  మరి మన దేశం డెవలప్ అయినట్టేనా మమ్మీ?”
“దేశం అభివృద్ధి చెందడమంటే అద్దాల మేడలు రంగుల గోడలూ కాదు. పౌరుని నైతికాభివృద్ధే నిజమైన దేశాభివృద్ధి. అర్ధమయిందా! ఇది ఎవరు చెప్పారో తెలుసా?”
“ఎవరు?”
“డా. బి. ఆర్. అంబేద్కర్!”
“ఆయనెవరు?”
దాని మొదటి ప్రశ్న ముందు నా కులం ఓడిపోయింది. దాని చివరి ప్రశ్న ముందు నేనే ఓడిపోయాను..!
 -మానస ఎండ్లూరి
సారంగ సాహిత్య అంతర్జాల పత్రిక
జూలై 2016

22 Jul 2016

నటీనటులు

 రాంకుమార్ ఇంటి ముందు బండి ఆపి భారంగా గేటు వైపు అడుగులు వేశాడు మాధవ్.
నిరాసక్తిగా తలుపు కొట్టాడు. రాంకుమార్ భార్య ప్రజ్వల తలుపు తీసి నిండైన నవ్వుతో మాధవ్ ని లోనికి ఆహ్వానించింది...
మౌనంగా లోపలకొచ్చి కూర్చున్నాడు మాధవ్. తన ముoదిప్పుడు ఏం జరిగినా పట్టించుకునే పరిస్థితిలో లేడు. కానీ నట్టింట్లో అదీ భార్య ముందే మందు సీసాలు, గ్లాస్లు, ఐస్ క్యూబ్స్, మంచింగ్ కి చిప్స్, చికెన్ ఫ్రై పెట్టుక్కూర్చున్న రాంకుమార్ ని చూసి ఒకింత ఆశ్చర్యపడకుండా ఉండగలడా మాధవ్!
“ఆ...రారా! ప్రజ్జూ...నే చెప్పాను కదా! నా చిన్ననాటి మిత్రుడు మాధవ్. వీడే. మళ్ళీ ఇన్నాళ్ళకి, నా ట్రాన్స్ఫర్ వల్ల కలుసుకున్నాం. ఓ సారి వీడి కుటుంబాన్నంతా మనింటికి భోజనానికి పిలవాలి”
నమస్కార ప్రతి నమస్కారాలు చేసుకున్నారు ప్రజ్వల, మాధవ్.  
“తప్పకుండా! అసలు వదినగారిని కూడా తీసుకొని రావాల్సింది అన్నయ్య గారూ” అంది ప్రజ్వల.
“లేదమ్మా! బాబుకి పరీక్షలు...చదివిస్తోంది. ఈసారి తప్పకుండా తీసుకు వస్తాను” మాధవ్ కి ఓ స్త్రీ ముందూ మందు ముందూ ఒకేసారి కూర్చోవడం ఇదే ప్రధమం! అతని ఇబ్బందిని గమనించిన ప్రజ్వల ఏదో పనున్నట్టు లోనికి వెళ్ళిపోయింది.
వెంటనే రసపిపాసైన రాంకుమార్ గ్లాస్ లో బ్లెండర్స్ స్ప్రైడ్ ఓ సిక్స్టీ ఎంఎల్, నాలుగు ఐస్ క్యూబ్స్, కొద్దిగా సోడా వేసి లార్జ్ పెగ్ ఫిక్స్ చేస్తున్నాడు.
“ఏరా! నీ భార్య ముందే...! ప్రజ్వల గారు ఏమీ అనరా నిన్ను?” రెండు చేతులూ మోకాళ్ళ మధ్యలో నొక్కుకుంటూ అడిగాడు మాధవ్.
“మేం స్నేహితుల్లా ఉంటాం రా. ఒకరి ఇష్టాలకి ఒకరు అడ్డు చెప్పుకోం. ప్రజ్వల నాకు పూర్తి స్వేచ్ఛనిస్తుంది. కాకపోతే ఆరోగ్యరీత్యా చిన్న చిన్న హెచ్చరికలు జారీ చేస్తుంది అంతే”
“అదృష్టవంతుడివిరా! మీ దాంపత్యం చూస్తుంటే ముచ్చటేస్తోంది”
“ఏo? షామిలి నిన్ను ఇంట్లో తగనివ్వదా?” చికెన్ ఫ్రై నోట్లో పెట్టుకుంటూ అడిగాడు రాo.
“షామిలి ఎవర్రా బాబు? నా భార్య పేరు కోమలి”
“ఆ! అదే అదే. ఏడాదికోసారి ఫోన్ చేసేవాడివి. ఎక్కడ గుర్తుంటాయి పేర్లు”
“ఏమన్నా అంటే ఇలా అంటావ్. నువ్వేమో ప్రమోషన్లు, ట్రాన్స్ఫర్లు అంటూ బిజీగా ఉంటావ్. పద్దాకా ఏo చేస్తాo”
“మరి కస్టమ్స్ లో సూపరింటెండెంట్ అంటే అంతేరా” రెండో పెగ్ ఫిక్స్ చేస్తూ అన్నాడు రాo.
మాధవ్ చేసే చిరుద్యోగం మీద చురకలు వేసినట్టుగా ఉన్నాయి రాo మాటలు. మాధవ్ మొహం చిన్నబుచ్చుకున్నాడు. నెలకోసారి తన వీధి చివరి బెల్టు షాప్ లో భార్యకి తెలియకుండా చీప్ లిక్కర్ కొనుక్కొని రోడ్డు మీదే గడగడా సీసా ఖాళీ చేయడం కంటే ఇలా అవమాన పడుతూ దర్జాగా సంపన్నుడింట్లో ఖరీదైన మందు తాగడం లోలోపల సంతోషంగానే ఉంది మాధవ్ కి.
“ఇంతకీ ఎలా సాగుతోంది రా నీ ఉద్యోగం, సంసారం, పిల్లలు...వగైరా?” చిప్స్ తింటూ అడిగాడు రాo.
“బానే ఉందిలే. కొడుకు రెండో తరగతి”
“ఒక్క కొడుకేనా? మళ్ళీ ఏం ఆలోచించలేదా?”
“కోమలికి సిజేరియన్ అయ్యింది రా. ఇక వద్దంది”
“అయితే? ప్రజ్వల కూడా మా ముగ్గురు పిల్లల్ని సిజేరియన్ మీదే కనింది. నేనంటే చాలా ప్రేమనుకో తనకీ! అయినా నువ్వు తిన్నగా ఏడవలేదా? మనకింకో పాపో బాబో ఉండాలని. ఇంట్లో అంతా ఆవిడ పెత్తనమేనా?”
మాధవ్ కి తనలోంచి ఏదో పోతున్నట్టు అనిపించింది...అదే పరువు! మళ్ళీ దాన్ని తిరిగి తెచ్చుకోవాలి.
“నువ్వంటే పెద్ద ఉద్యోగస్తుడివి. నాకు ఒక్కడితోనే ఇబ్బంది”
“ఓ అదా! అలా అయితే పర్లేదు. ఈ మందు పార్టీ కూడా మీ ఇంట్లో వద్దన్నావుగా! నేనింకా నువ్వెక్కడ పెళ్ళాం కొంగుబట్టుకు తిరిగేవాడివో అని హడలి చచ్చాను”
“ఛీ..నేనెంత చెప్తే అంతే! నా ముందు మాట్లాడడానికే భయం దానికి. కాకపోతే ఇలాంటి ‘మందు పాతరలు’ ఇంట్లో  పేల్చాంటే నాకే ఇష్టం ఉండదు. కొడుకుంటాడు కదా”
“హహ్హహ్హ! అవున్లే. బంగారం...ఆమ్లెట్స్ పట్రా” వంటగది లో ఉన్న ప్రజ్వలకి వినబడేలా పెద్దగా చెప్పాడు రాం.
“చికెన్, చిప్స్ ఉన్నాయ్ కద రా! మళ్ళీ ఎందుకు పాపం శ్రమ పెడతావ్”
“పర్లేదు లేరా”
ప్రజ్వల అరక్షణంలో తీస్కొచ్చింది.
“బంగారూ! నిన్ను శ్రమ పెట్టేస్తున్నాని అంటున్నాడు మాధవ్” చిరు నవ్వుతో ప్రజ్వలని చూస్తూ అన్నాడు రాం.
“ఏంటమ్మా?చేయి కాలిందా?” తెచ్చిన ఆమ్లెట్ టీపోయ్ మీద పెడుతున్నప్పుడు ఆమె వేళ్ళు చూస్తూ అడిగాడు మాధవ్.
“అవునన్నయ్య గారు! వంటింట్లో” జవాబిచ్చి వెళ్ళిపోయింది ప్రజ్వల.
“ఏరా?నువ్వు గాని వాత పెట్టావా?” భుజాలూగి పోయేలా నవ్వుతూ అడిగాడు మాధవ్.
“హహ్హహ! అవును. మొన్నోసారి విడాకులిస్తానంది. అప్పుడు” పరిహాసం చేశాడు రాం.
ఇప్పుడు రాంకి నాలుగో పెగ్, మాధవ్ కి ఐదో పెగ్ నడుస్తోంది. మాధవ్ కి ఒక్కో గుటకా పడేకొద్దీ సమయం ఎలా గడిచిపోతోందో తెలియట్లేదు. ఇంటికి ఆలస్యంగా వెళితే బండ బూతులు తిట్టి, పది జన్మలకు సరిపడా శాపనార్ధాలు పెట్టే భార్య గుర్తుకు రావడంలేదు! వచ్చేవారం ఆమె తెమ్మన్న డైనింగ్ టేబుల్ గానీ, తేకపోతే నడి బజార్లో నిలబెట్టి పరువు తీస్తానన్న బెదిరింపు గానీ, తనను గృహహింసకు గురి చేస్తున్నాడని పెట్టిన తప్పుడు కేసు వెనక్కి తీస్కోవాలంటే పది లక్షలు ఫిక్స్డ్ డిపాజిట్ వేయాలన్న షరతు గానీ, తాను కేవలం ఒక చిరు నెలజీతగాడిననే చేదు నిజం గానీ గుర్తుకు రావడం లేదు. ప్రాణానికి ప్రాణమైన కొడుకూ గుర్తుకు రావడం లేడు. ఎదురుగా రాం ఉన్నా, మాధవ్ ఇప్పుడో ఒంటరి వాడు. సీసాలు, గ్లాసులతో పాటు మనసూ ఖాళీ అవుతోంది...
“వచ్చే ఆదివారం అందరూ భోజనానికి రావాలి రా” రాం మాటలు తడబడుతున్నాయ్. మందెక్కువైంది.
ఎర్ర బడిన కళ్ళతో మొహం పైకెత్తాడు మాధవ్. రాం కంటే ముందు అతని వెనుకున్న గోడ గడియారం చూశాడు. ఒంటి గంట అవడానికి పది నిమిషాలుంది!! చివాలున లేచి నిలబడ్డాడు మాధవ్.
“ఏంట్రా? ఏమైంది?” తూగుతూ అడిగాడు రాం.
“రేయ్! చాలా టైం అయ్యింది. నేను బయల్దేరుతాన్రా” జేబులోంచి బండి తాళాలు తీస్తూ కంగారుగా అన్నాడు మాధవ్.
“ఉండరా! ఈ రౌండ్ పూర్తి చేసి వెళ్ళు. నీ వాలకం చూస్తుంటే పెళ్ళాం చేతిలో తన్నులు తినేవాడిలా ఉన్నావే” తాగిన మైకంలో వెక్కిలిగా నవ్వుతూ అన్నాడు రాం.
“దానికంత లేదు గానీ నేను వెళ్తాన్రా బాబు!” పరుగు పెట్టబోయాడు మాధవ్.
“ఆగరా! రేపు మా ఫ్రెండ్ ఒకడు అమెరికన్ విస్కీ ‘జాక్ డేనియల్స్’ తెస్తున్నాడు. రేపు సాయత్రం వచ్చేయ్”
పెళ్ళికి ముందు నుంచీ నిన్నటి వరకు మాధవ్ తాగిన అతి ఖరీదైన మందు మాన్షన్ హౌస్ బ్రాందీ. ఓం ప్రధమంగా తాగిన సీసాని ఇప్పటికీ భద్రంగా దాచిపెట్టుకున్నాడు. పేరు వినడం తప్ప కానీసం మొహం కూడా చూడని ‘జాక్ డేనియల్స్’ని కలుసుకోవాలని, కళ్ళారా చూసి, మనసారా హత్తుకుని, నోరారా తాగాలని ఉవ్విళ్ళూరుతూ వెళ్ళిపోయాడు మాధవ్.
చిన్నప్పుడు జీలుగ కల్లు, ఇప్పసారాతో మొదలైన పాన ప్రయాణం ఇప్పటికి విస్కీ దగ్గరకొచ్చింది. ఇక ఏంటిక్విటీ దాటి బ్లూ లేబుల్ స్కాచ్ దగ్గరికి ఎప్పుడు చేరుకుంటాడో! జీతం కటింగ్స్ చూస్తే నాటు సారాకి పడిపోయే రోజు వస్తుందేమోనని భయం పట్టుకుంటుందతనికి. ఎక్కడ్నుంచి ఎక్కడికి పడ్డా ప్రయాణం మాత్రం ఆగదు!
రాం కుమార్ తలుపులేసి, బెల్టు తీస్తూ లోపలికి నడుస్తుండగా బెల్ మోగింది. చూస్తే మాధవ్!
“ఏంట్రా మళ్ళీ వచ్చావ్?”
“ఒరేయ్! కొంచెం సాయం చేయరా. ఇంత రాత్రి వెళ్ళాలంటే భయంగా ఉంది. చాలా ఎక్కువ తాగేశాను. అసలే దారి దోపిడీలు కూడా ఎక్కువయ్యాయి. నా బండి రేపొచ్చి తీస్కెళతాను. నన్ను ఇంట్లో దిగబెట్టరా”
మాధవ్ మాటలు పూర్తయ్యేలోపే రాం కళ్ళల్లో అతనొక పురుగయ్యాడు.
“ఛీ యదవ! మగ పుట్టుక ఎలా పుట్టావ్ రా? భయమంట భయం! ఇంట్లో కూర్చోక ఎందుకొచ్చావ్ మరి? ఇప్పుడు నా వల్ల కాదు కానీ, వచ్చి పడుకో. మీ ఆవిడకి ఫోన్ చేసి రేపొద్దున్నొస్తానని చెప్పు”
“అమ్మో! వద్దు. ప్లీజ్ రా రా” బతిమిలాడాడు మాధవ్”
“నాకేదో అనుమానంగా ఉంది. నీ పెళ్ళాం నిన్ను బాగా కాల్చుకు తింటుందని”
“నువ్వెళ్ళి పడుకో. నేను వెళ్తాలే” బండారం బయటపడే లోపే వెళ్ళిపోవడం మంచిదనుకుని బిక్కు బిక్కుమంటూ ఇంటికి చేరుకున్నాడు మాధవ్.
ప్రజ్వల ఒంటి మీద బెల్టు దెబ్బలు వాతలుగా పడుతున్నాయి!! తట్టుకోలేక ఆర్తనాదాలు పెడుతోంది. భయంతో వారి ముగ్గురు పిల్లలు ఒకరినొకరు పట్టుకుని వణికిపోతున్నారు…
ఇంటి నిండా లైట్లు, గుమ్మం బయట జనం మధ్యలో కోమలి పెడుతున్న పెడబొబ్బలు చూసి మాధవ్ గుండె గుభేలుమంది! రాత్రి ఒంటి గంట దాటే సమయంలో తన ఇంటి ముందు ఈ గలాటా రేపు ఏం విపత్తు సృష్టిస్తుందో ఊహించుకోడానికే ఆందోళనగా ఉందతనికి. అయినా మాధవ్ ని తొక్కి నార తియ్యడానికి కోమలికి ఏ వేళైనా శుభసమయమే!
“ఏమే? ఆమ్లెట్లు క్షణంలో ఎలా తెచ్చావే? ముందే వేసి పెట్టావు కదూ!” నేల మీద కూలబడిన ప్రజ్వల వీపు పై కాలితో తన్నాడు రాం.
“అవునండీ!” దుఃఖంతో మిళితమైన స్వరంతో అస్పష్టంగా చెప్పింది ప్రజ్వల.
“నా మొగుడు దేన్నో తగులుకున్నాడు బాబా...య్! ఇంట్లో పెళ్ళాం పిల్లల్ని వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోయాడు! నేను ఏ నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటాను! పెళ్లైన్నాటి నుంచీ సుఖసంతోషాలకి నోచుకోలేదు పిన్నీ” కోమలి అరుపులు, ఏడుపులు మిన్నంటుతున్నాయి…
“సరిగ్గా చెప్పవే! వాడితో తెగ తిప్పుకుంటూ వాగావు కదా” ప్రజ్వల గొంతు పిసుకుతూ అడిగాడు రాం.
“మీరు అడుగుతారని, ముందే వేసి పెట్టానండీ” అతి కష్టం మీద మాటలు కూడబలుక్కుని చెప్పింది ప్రజ్వల.
“ఒకవేళ నేను అడక్కపోతే?”
“ప్రతిసారీ అడుగుతారు కదండీ”
“నోర్ముయ్! పీక తెగ్గోస్తాను” ప్రజ్వల నుదురుని గోడకేసి కొట్టాడు రాం.
“రోజూ తాగేసి పక్కలోకొస్తాడండీ అతను. మొగుడే కదా అని సర్దుకుపోతున్నాను. ఇప్పుడు తాగేసి దేం దగ్గరికో వెళ్ళొచ్చాడు” ఏడ్చి ఏడ్చి కోమలి గుండెలవిసిపోతున్నాయ్.  
“ఏవయ్యా? ఇంత రాత్రి వరకు పెళ్ళాన్నీ పిల్లోడ్ని వదిలేసి ఎక్కడికెల్లావ్? భార్య మీద కాకపోయినా పిల్లోడి మీదన్నా ధ్యాస ఉండాలి కదా?” ఓ లోకి.
“నిజం చెప్పు! నేను లేనప్పుడు వాడొచ్చాడు కదూ”  సిగరెట్ వెలిగిస్తూ అడిగాడు రాం.
“ఛీ! లేదండీ. ఆయన్ని ఇందాకేనండి మొదటిసారి చూడ్డo”
“మరి అంతలోనే నీ వేళ్ళు కాలాయని ఎలా అడిగాడే? నేనే కాల్చానని చెప్పావ్ కదూ”
ప్రజ్వల జుట్టు రాం అరచేతి మొత్తం చుట్టుకుంది. కుదుళ్ళలోంచి వెంట్రుకలు వేరయ్యేంతగా పట్టుకు పీకుతున్నాడు...ఆమె చేతి వేళ్ళు అతని కాలి కింద విరిగిపోతున్నాయి. అతను మోకాళ్ళతో పొడిచే పోట్లకి  ఆమె వెన్నెముక తాళలేకపోతోంది. సిగరెట్ పొగ సూటిగా ఆమె ముఖం మీదకి వదిలాడు.
“చెప్పవే వాడితో కలిసావ్ కదూ? వాడు నీకు ముందే తెలుసు!” రాం రాక్షసుడయ్యాడు.
భార్యను ఇంట్లోకి లాక్కొచ్చి తలుపులు వేశాడు మాధవ్.
“నన్ను అందరి ముందు నుంచీ ఈడ్చుకొచ్చి తలుపులేస్తావా? అంత ధైర్యం వచ్చిందా నీకు! దేంతో తిరిగొచ్చావ్ ఇప్పటి దాకా?” కోమలి అబద్ధపు కన్నీళ్ళు అరక్షణంలో ఆవిరైపోయాయి.
మధుపానాన్ని తప్ప ఏ ప్రేయసినీ ఎరుగడు మాధవ్. అతను సుశీలుడని ఎంత వాదించుకున్నా కంఠశోష తప్ప ఉపయోగం ఉండదు. నిశ్సబ్దంగా వెళ్లి పడుకున్నాడు. ఇలాంటి గొడవలు, కేకలు అలవాటే అతనికి. అందుకే ఒక్క నిమిషంలో నిద్ర పట్టేసింది. కానీ రెండో నిమిషంలో బకెట్ నీళ్ళు సరాసరి నెత్తి మీద పడడం మాత్రం కొత్తే! గబుక్కున లేచి చేతుల్తో ముఖం తుడుచుకుని శాంతంగా కోమలి వైపు చూశాడు.
“రావే లోపలకి” ఈడ్చుకుంటూ ప్రజ్వలని పడగ్గదిలోకి లాక్కెళ్ళాడు రాం.
ఏనుగు కాలి కింద చీమని నలిపినట్టు ఆమెను ఘోరంగా అత్యాచారం చేసి నిద్రలోకి జారుకుంటూ పెద్దగా గురకపెట్టడం మొదలుపెట్టాడు రాం. ప్రజ్వల గాయాలతో బాధగా లేచి జాకెట్ సర్దుకుని, చీర కుచ్చిళ్లు పెట్టుకుంటుండగా అసహ్యమైన కంపుతో పెద్ద శబ్దం వినబడింది. రాం నిద్రలో మంచం మీదే ఒంటికీ రెంటికీ వెళ్ళాడు.
కోమలి మాధవ్ మీదకి విసిరిన బకెట్ కిందపడి రెండు ముక్కలైంది.
“ఉన్న ఒక్క బకెట్ కూడా విరగ్గొట్టావ్ దరిద్రుడా! కొడుక్కి ఫీజు కట్టలేవు నీకెందుకురా పెళ్లి, సంసారం? రేపు పొద్దున్నే వాడ్ని తీస్కొని నా దారి నేను చూస్కుంటాను. నిన్ను వదిలిపెడతాననుకోకు! రెండు రోజుల్లో నిన్ను బొక్కలో తోయించకపోతే నా పేరు కోమలే కాదు” చక చకా కొడుకు బట్టలు, తన బట్టలు సర్ది పడుకుంది కోమలి.
కోమలి బెదిరింపులు పాతవే అయినా ఈ సారి ఆమె గొంతులోని కాఠిన్యం తన నిర్ణయం ఎంత దృఢంగా ఉందో తెలియజేసింది. భార్య బాధపెడుతున్నా, కొడుకులో ఆనందం వెతుక్కుంటూ కాలం వెళ్ళదీస్తున్న మాధవ్ ని జైలు ఊచల కన్నా, కన్న కొడుకు దూరమైతే ఇంకెవరి కోసం బతకాలన్న ఆలోచనే ఊపిరాడనివ్వడం లేదు. కిందటేడాది కొడుకుని ఏడు నెలలు కలవనివ్వలేదు కోమలి! కొడుకు ఎలా ఉన్నాడో తెలియక, వాడ్ని చూడకుండా ఉండలేక ఆ ఏడు నెలలు మాధవ్ పడ్డ నరకం వర్ణనాతీతం!
ఆసుపత్రి పడక మీద జబ్బు పడ్డ మొగుడి వాంతిని దోసిట్లో పట్టుకున్నంత సులువు కాదు తాగిపడున్న వాడి మల మూత్రాల్ని శుభ్రం చేయడం! అప్పటిదాకా ఊపిరి బిగబట్టుకున్న ప్రజ్వల ముక్కూ నోరూ మూసుకుని బయటకు పరుగెత్తి ఒక్కసారిగా కక్కుకుంది. నోరు కడుక్కుని వంటగదిలోకెళ్ళి పై అరలోంచి మాత్రలు తీసింది. అవి వాంతులు ఆపేవి కావు, ప్రాణాలు తీసేవి!
మాధవ్ ఫ్యాన్ కి ఉరితాడు బిగించి సిద్ధం చేసుకున్నాడు! అతని ఆఖరి శ్వాస తీసుకునే ముందు కొడుకుని మనసారా చూసుకుని, వాడి పాదాలని గుండెలకు హత్తుకుని, ముద్దు పెట్టుకుందామని వెళ్ళాడు.
ప్రజ్వల చేతినిండా మాత్రలు తీసుకుని మంచి నీళ్ళ సీసా మూత తీసి గొంతులో నీళ్ళు పోసుకుని తన దేహ వృక్షాన్ని ఆఖరి సారి తడుపుకుంది. మాత్రలు ఒక్కొక్కటిగా ఆమె నోటిలోకి వెళుతున్నాయి...
మాధవ్ కొడుకు తల్లి నడుం మీద ఓ కాలు, భుజం మీద ఓ చేయి వేసి ఆమె గుండెల్లో మొహం దాచుకుని నిద్రపోతున్నాడు. వాడ్ని తాకడం కష్టం! పోయేముందు కూడా కోమలి శాపాలు విని పోవడం ఇష్టం లేదు మాధవ్ కి. తిరిగి తన మరణ ద్వారానికి వచ్చాడు. అతని కాళ్ళూ చేతులు వణకడం లేదు. స్థిరంగా ఉన్నాడు. ధైర్యంగా ఉన్నాడు. గుండెల్లో ముళ్ళు దిగుతున్నా కళ్ళల్లో కన్నీళ్ళు లేవు.
మగాడు కదా! ఏడవకూడదు, భయపడకూడదు, సిగ్గుపడకూడదు అని తల్లిదండ్రులూ, కుటుంబం, సమాజం నేర్పిస్తూ వచ్చాయి. అతని చావుకి వాళ్ళు కూడా బాధ్యులవుతారన్న వాస్తవాన్ని మటుకు ఎప్పటికీ వారు తెలుసుకోలేరు. తెలిసినా ఒప్పుకోలేరు!
‘మగాడంటే బాగా చదువుకోవాలి! ఆడపిల్లకి చదువెక్కకపోయినా చదువుకున్న వాడికిచ్చి కట్టబెట్టొచ్చు. మరి మగపిల్లోడే చదువుకోకపోతే ఎలా?’ ఇదే మాధవ్ కి ఎదురైన మొదటి వత్తిడి.
‘కౌంటర్ దగ్గరకెళ్ళి ఏ ట్రైన్ ఏ టైంకుందో కనుక్కోడానికి భయమేంట్రా ఆడపిల్లలా!?
కొత్త వాళ్ళతో మాట్లాడడానికి సిగ్గు పడతావేరా? మగాడిలా ధైర్యంగా ఉండాలి!
ఛీ! సినిమాలు చూసి ఏడుస్తున్నావా? ఆడంగివాడంటారు రా!
నీలో ఎన్ని ‘మార్పు’లొచ్చినా నిక్కరు తర్వాత ప్యాంటు మాత్రమే వెయ్యాలి. నీకు పొరపాటున ‘గే’లిగింతలు ఉన్నా చచ్చినట్టు ఆడదాన్నే పెళ్ళిచేసుకు చావాలి!
మగాడంటే బాగా సంపాదించాలి. కుటుంబాన్ని ఓ మోస్తరు హీమాన్ లా సంరక్షించాలి!
కుళాయి రిపేర్ వస్తే పెళ్ళాన్ని పంపించి ప్లంబర్ ని పిలిపిస్తావేరా చవట!
పద్దాక నీరసం, నడుం నొప్పి ఏంటి? ఆడదానిలా నెల నెలా అవుతావా ఏం?!
కుటుంబానికి యజమాని అంటే ఏవిటనుకున్నావ్ మరి! గంభీరంగా బాధ్యతలు నిర్వర్తించాలి. అయినా మగవాడు అమాయకంగా ఉండడమేంట్రా విడ్డూరం కాకపోతేను
ఎలా అయితే మగాడుండాలని చెపుతూ పెంచారో మాధవ్ ప్రవర్తన, ఆలోచనలు దానికి వ్యతిరేకంగా పెరిగాయి. భయస్తుడయ్యాడు, సిగ్గరి అయ్యాడు, కంగారుపడతాడు, తికమకపడతాడు, తడబడకుండా మాట్లాడలేడు, వీధికుక్కలని చూసి జ్వరం తెచ్చుకుంటాడు, తెలివి తక్కువ పనులు చేస్తాడు, ప్రేమిస్తాడు కాని వ్యక్తపరచలేడు, నిజాయితీగా ఉంటాడు కాని సంతోషపెట్టలేడు, కొడుకంటే ప్రాణమిస్తాడు కానీ తనువు చాలించకుండా ఉండలేడు!
ఏడుపొస్తే ఏడవలేక, భయమేస్తే చెప్పుకోలేక ప్రతిరోజూ మరణిస్తూనే ఉన్నాడు మాధవ్! ప్రతి పరిచయం తనొక ‘పోకిరీ వెధవ’ కాదని నిరూపించుకోడంతోనే మొదలైయ్యేది! వయసులో ఉన్నప్పుడు కొంటె వేషాలేసిన ఆడపిల్లల తండ్రుల సైతం సాటి మగపిల్లోడ్ని ఉత్త పుణ్యానికే ‘చెత్త నా కొడుకు’ అని అక్షితలు వెయ్యందే ఊరుకోరుగా! ‘మగవాడి అధైర్యం చూసి పుట్టాల్సింది జాలి కాదు, ఎగతాళి!’ అని ఉద్దేశించే సమాజం ముందు తానొక సూడో మేల్ షావనిస్ట్ లా అబద్ధాలతో నటిస్తూ బతకడం అలవాటు చేసుకున్నాడు మాధవ్!    
ప్రజ్వల నోట్లోని మాత్రలు గొంతులోకి కాక చెతకుప్పలోకి ఎగిరిపడ్డాయి! అరచేతిలోని మాత్రల్లో తన ముగ్గురి పిల్లల ముఖాలు కనబడ్డాక ఇక ఎలా మింగగలదు?
మాధవ్ గొంతు చుట్టూ ఉరి బిగుసుకుంది. విలవిలాకొట్టుకుంటూ తన పాత్రను పోషించలేని నటుడిగా ఈ రంగస్థలం వదిలి కన్ను మూశాడు.  ‘జాక్ డేనియల్స్’ ని కలవకుండానే ఈ లోకాన్ని విడిచి వెళ్ళిపోయాడు.
లోకం ముందు మొగుడితో పాటు కలిసి ప్రదర్శించే నటనకు స్వస్తి చెప్పాలని నిర్ణయం తీసుకుంది ప్రజ్వల. ఆ క్షణమే ఇతరుల ముందు రాం కుమార్ ఎంతో ప్రేమగా చూసుకునే భార్య పాత్ర ముగింపుకొచ్చింది!   
పిల్లల సామాను, తన బట్టలు, సర్టిఫికెట్స్, ఐడి కార్డ్స్, తన విలువైన వస్తువులు, సర్దుకుని తన ముగ్గురు పిల్లలతో అర్ధ రాత్రి రోడ్డెక్కింది. ఒంటరిగా పిల్లలను చూసుకోగల మనోధైర్యం, తెగింపు ఉన్న ప్రజ్వలగా కొత్త పాత్ర పోషించడానికి సిద్ధపడింది.                                                                                  
***********                        -మానస ఎండ్లూరి
జూలై 2016                             
కహానియా తెలుగు వెబ్ వేదిక




4 Jun 2016

అమ్మకో లేఖ

ప్రియాతి ప్రియమైన అమ్మకు,
నీ సుచిత్ర వ్రాయుట. నేను ఇక్కడ క్షేమంగానే ఉన్నాను. నువ్వూ నాన్నా చెల్లీ అన్నయ్యా క్షేమంగా ఉన్నారని తలచుచున్నాను. ఈ నెల ఎనిమిది వేలే పంపుతున్నాను. వచ్చే నెల పదీ పదిహేను వేలు పంపడానికి ప్రయత్నిస్తాను. వసంతక్క ఇక్కడ నాకు చాలా సాయం చేస్తుంది. అప్పుడప్పుడు ఆమె దగ్గరే అప్పు తీసుకుంటున్నాను. చెల్లి ఫీజు కట్టేశారా? నాన్న ఆరోగ్యం ఏమైనా కుదుటపడిందా? అన్నయ్య తాగుడు మానేశాడా లేదా? అన్నయ్యను ఏదోక పనిలో పెట్టించండి. వసంతక్క, బుజ్జక్కల సాయంతో నేను ఎలాగైనా సరే ప్రయత్నం చేసి బయటకొచ్చే సాహసం చేస్తాను. అన్నీ అనుకున్నట్టే జరిగితే వచ్చే నెల్లోనే ఇంటికొచ్చేస్తానమ్మా! మనూళ్ళోనే కూలో నాలో చేసుకుని మిమ్మల్ని పోషిస్తాను. అందరినీ అడిగినట్లు చెప్పమ్మా. నీ ఆరోగ్యం జాగ్రత్త. వేళకి తిను.
ఉంటానమ్మా
సుచిత్ర.    

“ఏంటో వసంతక్కా! వాట్సాప్, ట్విట్టర్ అని ఏవేవో వచ్చి ఉత్తరాల్ని సంక్షిప్త సమాచారాలుగా మార్చినా, కాగితం పెన్నూ తీసుకుని లేఖ రాయాలంటే మాత్రం మనకు తెలియకుండానే పాత పద్ధతిలోనే రాసేస్తాం కదా! మరీ ‘ఉభయకుశలోపరి’ అని రాయలేదులే!” నవ్వుతూ వసంతక్క చేతిలో ఉత్తరం పెట్టి పోస్ట్ చేయమని చెప్పాను.
“పింకీ...”
“అదిగో నన్నే పిలుస్తున్నారు! ఈ పేరుకి అలవాటు పడడానికి ఆర్నెల్లు పైనే పట్టింది. వస్తానక్కా. ఇంకా టిఫిన్ కూడా చేయలేదు. అప్పుడే ఎవడికి కొంప ముంచుకొచ్చిందో! అక్కా! ఉత్తరం ఈ రోజే పోస్ట్ చెయ్యి. డబ్బులు కూడా ఇవ్వాళే పంపించు. మర్చిపోకు” రహస్యంగా చెప్పి లోపలికి నడిచాను.
“సరె సరే!” అనుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది వసంతక్క.
చీర కుచ్చిళ్లు సర్దుకుంటూ గదిలోకెళ్ళాను. దేవుడి దయ వల్ల మనిషి బానే ఉన్నాడు! ఆరోగ్యంగా...శుభ్రంగా! ‘హమ్మయ్య’ అనుకుని “గంటా?” అని అడిగాను.
“రెండు గంటలు” అన్నాడు.
‘రెండు గంటలు ఏం చేస్తావురా బాబు! ఒక పక్క ఆకలికి నకనకలాడుతుంటే’ మనసులో తిట్టుకుంటూ మంచమ్మీద కూర్చున్నాను.
“నీ పేరేంటి?” నా చేయి అతని తొడ మీద పెట్టుకుంటూ అడిగాడు.
“పింకీ”
“అసలు పేరు చెప్పొచ్చుగా!” నవ్వాడు.
‘వామ్మో! వీడు కబుర్లు చెబితే కానీ పని కానిచ్చే వాడిలా లేడు! వచ్చిన పని చూస్కొని వెళ్ళొచ్చుగా. ఈ సోది మాటలెందుకు?’ అనుకుని “నా పేరు పింకీనే! రండి” అని ఆహ్వానించాను.
“హ్మ్! నాకు చాలా టెన్షన్స్ రా ఆఫీసులోనూ ఇంట్లోనూ. ఆ టెన్షన్స్ తగ్గాలంటే ఇది కావాలి. కానీ మా ఆవిడ ఒప్పుకోదు. నేనంటే కోపం తనకి”
“మందు అలవాటు లేదా?”
“అందరికీ మందు పనిచేయాలని లేదు గా”
చెత్త కబుర్లు చెబుతూ మొత్తానికి రెండు గంటలు పూర్తి కాకుండానే వెళ్ళిపోయాడు.

కొద్ది సేపటికి నేనూ సోనీ ఇడ్లీ తింటుంటే వచ్చి పక్కనే కూర్చుంది మహిత. అలవాటుగా ఇడ్లీ తన నోట్లో పెట్టబోతూ చూశాను. పెదవి చిట్లి, ముట్టుకుంటే రక్తం కారేటట్టుంది!
“ఏంటే? కొరికాడా?” కంగారుగా అడిగాం నేనూ సోనీ.
“వాడి మొహం! అంత రొమాన్స్ ఏడ్చిందా మగాళ్ళకి! నిజం తెల్సుకుని గోడకేసి కొట్టాడు. మూతి పగిలింది! హహహ” ఆమె నవ్వుకి రక్తం ఉబికి బయటకు కారుతోంది!
“నిజం చెప్పేశావా?” ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది సోనీ.
“వాడి మంచి కోసమే తొడుగు వేస్కోమని చెప్పాను. ససేమిరా వేస్కోను అని నా మాట బయటకు రాకుండా నోరు నొక్కి బలవంతంగా చేశాడు గాడిద కొడుకు! నన్ను వదిలిపెట్టాక చెప్పాను, ఇక మీ ఆవిడతో కలవకు నాకు ఎయిడ్స్ ఉందని. హహ్హహ్హ!! ఒక్క దెబ్బ కొట్టి మొహం మీద ఊసిపోయాడు.” పకపకా నవ్వుతూ చెప్పింది మహిత.

ఇవి మాకు రోజూ ఉండే గాధలే! మేమేం మాట్లాడుకుంటామో, ఏం చేస్తున్నామో, ఏం తింటున్నామో అన్నీ దళారీ, కాపలాదురుల కనుసన్నల్లోనే జరుగుతాయి. పెద్ద భవనం...వందల మందిమి ఉంటాం. అయినా నిత్యం ప్రతి ఒక్కరి మీదా ఒక కన్ను వేసే ఉంచుతారు.

వసంతక్క రాక నాలుగు రోజులౌతోంది. ఉత్తరం పోస్ట్ చేసిందో లేదో తెలీదు. ఇక్కడ నుంచీ ఉత్తరం మా ఊరు చేరడానికి మూడ్రోజులు పడుతుంది. అందిన రోజే అమ్మ జవాబు రాసి పోస్ట్ చేసినా, నాకు చేరే సరికి మరో మూడ్రోజులు. అది వసంతక్క చేతిలోంచి నా చేతిలోకొచ్చే సరికి ఇంకా ఎన్ని రోజులు పడుతుందో! అమ్మ చేతి వ్రాత కోసం ఎంతగా ఎదురుచూస్తున్నానో చెప్పలేను. ఒకే కప్పు కింద ఉన్నా వసంతక్కని కలవడం మాట్లాడడం అంత సులువు కాదు. ఆమె దగ్గర్నుంచి అమ్మ రాసిన ఉత్తరం తీసుకుంటూ దళారీల చేతికి చిక్కితే ఇక అంతే సంగతులు!

వసంతక్క భర్త చిన్న మెకానిక్. ఇద్దరు కవల పిల్లలు. రెక్కాడితే గానీ డొక్కాడని పరిస్తితి. భర్తకి ఎవరింట్లోనో పనికెళుతున్నానని చెప్పి ఇక్కడకొచ్చి డబ్బులు సంపాదించుకుని ఇంటికెళ్ళిపోతుంది. బుజ్జక్క కథ కూడా అంతే. అలాంటి ఇల్లాళ్ళు చాలామంది ఉన్నారిక్కడ. ఆ గోవింద్ గాడు నన్ను కిడ్నాప్ చేయకుండా ఉండుంటే ఎన్ని కష్టాలు పడి అయినా సరే ఈపాటికి చదువుకుంటూ ఉండేదాన్ని! ఛ!

ఇవన్నీ ఆలోచించుకుంటుండగా ఇద్దరు రావడం పోవడం జరిగిపోయాయి. ఇంతలో బయటంతా హడావుడి, అరుపులు! గబగబా చీర కట్టుకుని వెళ్లి చూసే సరికి హారికని ముగ్గురు మనుషులు ఎత్తుకుని వరండాలో మంచమ్మీద పడుకోబెట్టారు. పరుగు పరుగున హారిక దగ్గరికెళ్ళాను. చలనం లేకుండా పడుంది. భోరున ఏడుస్తూ ‘ఏమైందని’ అడిగాను చుట్టూ మూగిన అమ్మాయిలని. ‘ఉరి పోసుకుందని’ చెప్పారు మల్లికా, అనురాధ.
నిన్న మధ్యాహ్నమే నాతో చాలా దిగులుగా మాట్లాడింది హారిక. ఈ రోజు విగతజీవిగా మిగులుతుందని అస్సలు ఊహించలేదు. అందరం విషాదంలో మునిగిపోయాం.
“సచ్చి మంచి పని చేసింది ముండ! దాని ఏడుపు కొట్టు మొహంతో యాపారమే లేదు. పైగా తిండీ నీడ దండగ!” హారిక చావునీ ఆమె శవాన్నీ చీదరించుకుంటున్నాడో బ్రోకర్.
“రోజూ వీళ్ళ తిట్లూ దౌర్జన్యం పడలేకే ఆత్మహత్య చేసుకుందేమో!” కన్నీటితో అనింది పల్లవి.
“హారిక చనిపోయింది అందుక్కాదు. డిప్రెషన్ వల్ల” ముక్కు చీదుతూ అన్నాన్నేను.
“అదే మేమూ చెప్పేది. వీళ్ళు పెట్టే కష్టాలు తట్టుకోలేక బాగా డిప్రెస్ అయ్యి ఆత్మహత్య చేసుకునుండొచ్చు” ప్రసన్న.
“అందుక్కాదు”
“మరి?” షీల
“రోజూ ఇదే పని చెయ్యడం వల్ల”
“అందరం చేస్తున్నాంగా!” గాయత్రి
“అందరికీ ఎయిడ్స్ లేదుగా! అలాగే, ఎన్నో రోజులుగా కొందరమ్మాయిలు ఇదే పనిలో ఉండడం వలన డిప్రెషన్ కి లోనవుతుంటారు. అది కొన్ని సార్లు ఆత్మహత్యకు ప్రేరేపిస్తుంది కూడా. మన హారికకూ అదే జరిగింది. అమ్మాయిలని బలవంతంగా నాలుగైదు రోజుల పాటు బంధించి ఎక్కువ సార్లు అత్యాచారం చేసినప్పుడు కూడా వస్తుంటుంది. హారికలో అదే దిగ్భ్రాంతిని చూశాను. కాని ఇంత పని చేస్తుందనుకోలేదు”

“ఇళ్ళల్లో ఇలాంటివి లేవనుకుంటున్నారా? రెండేళ్ళ పాటు నా మొగుడూ వాడి ఫ్రెండ్స్ నన్ను పాడు చేసి ఐదు లక్షలకి ఇక్కడ అమ్మేశారు. ఆ రోజు నుంచీ ఇక్కడ ఎంతోమంది నన్ను పాడు చేస్తూనే ఉన్నారు. మనకో న్యాయం లేదు, చట్టం లేదు! నేను కూడా ఏదో రోజు హారికలా...” కుమిలిపొతూ చెప్పింది జోత్స్న.
“ఊరుకోవే” మాధురి.
ఇక్కడ అంతకంటే ఓదార్చడం జరగదు. అందరిదీ అదే పరిస్థితి. సాధారణంగా చెప్పే ఓదార్పు మాటలు ‘నీకు చాలా భవిష్యత్తుoది, నువ్వింకా జీవితంలో ఎన్నో మెట్లెక్కాలి...’ లాంటివేవి ఇక్కడ పనికి రావు.
“అందుకే! ఏదేమైనా ఇక్కడ నుంచి వెళ్లిపోవాలి!” కసిగా అన్నాను నేను.
“రాధికనేం చేశారో తెలీదా? పారిపోయిన దాన్ని తీస్కొచ్చి మూడ్రోజులు అన్నం పెట్టకుండా రోజుకి నలభై మందిని పంపారు! చావు దాకా వెళ్లి బతికింది. అయినా మనం ఇంటికి వెళితే స్వాగతం చెప్పడానికి ఎవరూ సిద్ధంగా ఉండరు! మనం మాత్రం ఏం మొహం పెట్టుకుని వెళ్తాం? మనకున్న రోగాలు తెలిస్తే గుండాగి చస్తారు మనవాళ్ళు” స్రవంతి.
“మా అమ్మ నన్ను కచ్చితంగా రానిస్తుంది” కళ్ళు తుడుచుకుంటూ అన్నాను.
అందరూ నన్ను చూసి ఘొల్లున నవ్వారు!
“మా అమ్మ మీద నాకా నమ్మకముంది” పౌరుషంగా అన్నాను.
“అదే జరిగితే మాకూ సంతోషమే కదే!” హసీనా.

ఉన్నట్టుండి ఓ గదిలోంచి బేబీ మీద రంకెలు వేస్తున్న అరుపులు వినబడుతున్నాయి. మాకు ఇవేం కొత్త కాదు కాబట్టి విన్నా పట్టనట్టు మాట్లాడుకుంటున్నాం. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది బేబీకి రాత్రి జ్వరమొచ్చిందని! దానికి ఆరేళ్ళ వయసన్న చేదు నిజం మర్చిపోయేది కాదు కాబట్టి ప్రత్యేకంగా గుర్తుచేసుకోనవసరం లేదు! వెంటనే బేబీ దగ్గరకి వెళ్ళాను. ఓపిక లేక నిలబడలేకపోతుంది. దాన్ని బండ బూతులు తిడుతూ గదుముతున్నాడో దళారీ.
“ఏంటన్నా! పసిపిల్లకి జ్వరమొచ్చినా వెళ్ళమంటావ్. నిద్రపోనీ అన్నా. నేను వెళ్తాను”
“నీలాంటి దున్నపోతులు ఆయనకి పనికిరారు. దీనిలాంటి లేగ దూడలే కావాలి. పో ఇక్కడ్నుంచి”
“అన్నా! పాపమన్నా! చిన్న పిల్లన్నా! పోనీ వర్షని పంపించన్నా” బతిమాలాను.
“వర్షా? అది మొన్నే చాపెక్కింది కదే! అదీ పని చెయ్యదు. పో”
ఏ దేవుడికి మొక్కితే ఏ అద్భుతం చేసి బేబీని కాపాడుతాడు? జ్వరం వచ్చిన పసిపాప పడే వేదన చూసే కంటే శవమైన ముప్పైయేళ్ళ హారిక విముక్తిని పొందిందన్న ఆనందాన్ని ఆశ్వాదించడం నయమనిపించింది!

బేబీని గదిలోకి పంపాడతను…

ఆకలితో ఉన్న కౄర మృగాలు చిట్టెలుకను సైతం వదిలిపెట్టవు
కడుపు మాడిన రాబందు అంగుళం వానపామునీ వదిలిపెట్టదు
దాహంతో ఉన్న సింహం చీమ రక్తాన్నీ పీల్చగలదు
డొక్కలెండుకుపోయిన ఊరకుక్కకి చెత్తకుప్పలో పసికందైనా ఒకటే...పాడైన అన్నమైనా ఒకటే!
కానీ కామంతో మదమెక్కిన మగాడు అంతకు మించే హింసించగలడు!

ఏం జరగబోతుందో బేబీకి తెలుసు. ఇప్పటికీ ఎన్నో సార్లు అనుభవమే! నేను ఏడేళ్ళ వయస్సులో మురికివాడల్లో వరద పాములతో ఆడుకునేదాన్ని. బేబీ ఆరేళ్ళకే కోడెనాగుల్తో కాటేయించుకుంటుంది! నా మనసంతా స్తబ్దుగా నిలిచిపోయింది. దొంగ చాటుగా కిటికీలోంచి చూశాను. గౌను విప్పేసి బేబీని పడుకోబెట్టాడు. అతనికి నలభై ఐదేళ్ళ పైనే ఉంటాయి. మొహం పరీక్షగా చూశాను. రోజూ టీవిలో కనబడే మహానుభావుడు!
బేబీ జ్వరంతో వణికిపోతుంది...కళ్ళు తెరవడం లేదు. అతనూ నగ్నంగా బేబీని హత్తుకుని పడుకున్నాడు. ఈ నగ్న సత్యం చూడడం కంటే రోజూ అతను చెప్పే శ్రీరంగ నీతులు వినడం మేలేమో! సల సల కాలే  బేబీ ఒళ్ళంతా జ్వరం ముద్దులు పెట్టాడు. అలా కాసేపు కావలించుకుని పంపేశాడు. అప్రయత్నంగా మనసులో ఆ ‘ఘనుడి’కి దండం పెట్టి బేబీకి మాత్రలు వేసి పడుకోబెట్టాను.

చేతికి మందు రాసుకుంటూ వచ్చింది వసంతక్క ఇరవై రోజుల తరువాత.
“ఏమైoదక్కా? అరెరే సిగరెట్టా!”
“అవును రా!”
“మరి ఇంట్లో ఏం చెప్తావ్?”
“రంకు నేర్చినమ్మ బొంకు నేర్వదా??”
ఇద్దరం నవ్వుకున్నాం.
వసంతక్క ఇక్కడ నుంచీ నన్ను బయటకు తీసుకొచ్చే మార్గం గుసగుసగా వివరిస్తూ అమ్మ పంపిన ఉత్తరం నా చేతిలో పెట్టింది ఎవరూ చూడకుండా. అమ్మ ఇంత త్వరగా ఉత్తరం రాస్తుందని అస్సలు ఊహించలేదు. ‘నేను కూడా హారికలా చనిపోకూడదు! నా కుటుంబాన్ని పోషించాలి’ అనుకుంటూ ఒక్క క్షణం కూడా ఆలస్యం చెయ్యకుండా ఆశగా ఉత్తరం చదవడానికి బాత్రూములోకెళ్ళాను.

ప్రియమైన సుచిత్రకి అమ్మ వ్రాయునది.
ఎలా ఉన్నావు తల్లీ? నాన్నకి రక్త పరీక్ష చేయించమన్నారు. ఆయన ఆరోగ్యం బావుండట్లేదు. అన్నయ్య నువ్వు పంపిన డబ్బుతో ఎవతినో తీసుకుని పారిపోయాడు. చెల్లి కాలేజీ ఫీజు కట్టనందు వల్ల పరీక్షలు రాయనివ్వలేదు. ఇంటి దగ్గరే సాయంత్రాలు పిల్లలకి పాఠాలు చెబుతోంది. కుట్టు మిషను అమ్మేసి కొంత వడ్డీ కట్టి, నాన్నకి మందులు, ఇంట్లో సరుకులు కొన్నాను. నువ్వొచ్చేస్తానని రాశావు. అది చదివిన దగ్గర్నుంచి నాకు నిద్ర పట్టడం లేదు. నువ్వొచ్చేస్తే చుట్టు పక్కలందరికీ ఏమని చెప్పాలి? కూలి పనితో ఎంతని సంపాదిస్తావమ్మా? పూట కూడా గడవదు! చెల్లికి మంచి సంబంధం చూసి పెళ్లి చేయాలి. నాన్నకి వైద్యం చేయించాలి. అప్పులు తీర్చాలి. నిన్ను ఎత్తుకెళ్ళిన వాడు ఒక రకంగా మనకి మంచే చేశాడు! మమ్మల్ని క్షమించి ఈ జన్మకింతే అనుకుని అక్కడే ఉండి డబ్బులు పంపించమ్మా! వచ్చే నెల పదిహేను వేలు పంపుతానన్నావు మర్చిపోకు. ఉంటానమ్మా.
ప్రేమతో,
అమ్మ.

ఉత్తరం భారంగా మడత పెట్టి చించేసి ఫ్లష్ చేశాను. ‘ఉత్తరం’ అనేది మన చేత ‘ప్రియమైన’ , ‘ప్రేమతో’ అనే పదాలను యాంత్రికంగా రాయిoచేస్తుంది. నిజంగా మనసులో అనుభూతి ఉన్నా లేకపోయినా.

నిస్సహాయంగా బయటకొచ్చి రహస్యంగా దాచిపెట్టిన డబ్బు తీసి వసంతక్క చేతిలో పెట్టాను. ఈ లంకంత భవనంలో  డబ్బు దాయడం మా అందరికీ పెద్ద సవాలు! జాకెట్టులో దాస్తే రోడ్డు మీద నోట్ల కట్టలు పరిచినట్టే. ఎవడు పడితే వాడు చేతులు పెట్టి వెతుక్కుంటాడు! అందుకే డబ్బులు పరుపులో పెట్టి కుట్టేస్తాను.

“అదేంటి? వచ్చే నెలలో ఎటూ మీ ఇంటికి వెళ్ళిపోతానన్నావు!? ఈ లోపే డబ్బు పంపించడం ఎందుకు?” అడిగింది వసంతక్క.
“నేను రావట్లేదక్కా. ఇక ఇక్కడే..!” శూన్యంలోకి చూస్తూ చెప్పాను.

నా ముఖంలో దిగులు చూసి అమ్మ ఉత్తరంలో ఏం రాసుంటుందో అర్ధం చేసుకుంది వసంతక్క. వచ్చిన పని పూర్తైపోయింది కాబట్టి స్వేచ్ఛగా ఇంటికి బయలుదేరింది. రోడ్డు మీదకు వెళ్ళిన వసంతక్క వెనక్కి తిరిగి మేడ మీదున్న నన్ను చూసింది. అవి జాలి చూపులనుకుంటానని అనుకుంటుందేమో వసంతక్క. ఇన్నాళ్ళూ ఆమె కేవలం నన్ను బయటకు తెస్తానని మభ్య పెడుతుందని నాకు తెలుసు! నన్ను అమ్మే అమ్మేసిందన్న పచ్చి నిజం కూడా నాకు తెలుసు!! కానీ ఏ మూలో కన్న ప్రేమ కరిగి నాకో అవకాశం ఇస్తుందని ఆశించి అమ్మకో లేఖ రాశాను. కాని అమ్మ కరగలేదు.

కన్న వెంటనే ఏ చెత్త కుప్పలో పారేసినా నేను చచ్చాక కుక్కలూ పందులూ పీక్కుతినేవి. ఈ మానవ కుక్కలకి అమ్మేశావు అమ్మా! రోజూ నన్ను బతికుండగానే చీల్చుకు తింటున్నారు! మురికి నీళ్ళతో నాకు లాల పోసి, నా ఆకలి కేకలకి జోల పాడి, నీ చీకిపోయిన చీర చింపి నాకు పైటేసినప్పటి నుంచీ ఉన్న పేదరికాన్ని ఒక్కసారిగా వచ్చిన నా వయసుతో కొనేశావమ్మా!

అమ్మ రాసిన ఉత్తరంతో ఈ సుచిత్ర మరణించింది! ఆ పేరు కేవలం మా అమ్మకు నేను రాసే ఉత్తరాల్లోనే కనిపిస్తుంది. ఇక ఎప్పటికీ వినిపించదు! నా చెల్లిని ఇక్కడ పొరపాటున కూడా చూడకూడదంటే నేను ఇక్కడే ఉండి తీరాలి.
“పింకీ...! ఎక్కడున్నావ్? త్వరగా రా! నీ గదిలో ఎదురు చూస్తున్నారు”
కాటుక చెరిగిపోకుండా కన్నీళ్ళని కళ్ళతోనే మింగి శాశ్వతంగా లోపలికి వెళ్ళిపోయాను...

                                    *****************
                -ఎండ్లూరి మానస

                            ‘చినుకు’ మాస పత్రిక
             జూన్ 2016















1 Apr 2016

మైదానంలో నేను!



చలాన్ని చదవాలి...
మణిరత్నం సినిమా చూడాలి...
ఇళయరాజా పాటలు వినాలి...
ఒకప్పుడు నా ధ్యాసంతా వాటి మీదే. అదో మైకం.
అసలు నా జీవితాన్ని, మరీ ముఖ్యంగా నా వైవాహిక జీవితాన్ని సర్వనాశనం చేసింది వీళ్ళు కాదూ?!
స్త్రీ స్వేచ్ఛ అనీ స్త్రీ చైతన్యం అనీ నన్ను అస్తిత్వంలో ముంచెత్తాడు ఒకాయన
ఆడపిల్ల అంటేనే ఉత్తేజమనీ ఆకాశపు అంచుల్లో నన్ను విహంగాన్ని చేశాడు ఇంకొకాయన
సంగీత పరిజ్ఞానం లేకపోయినా స్వరాలాపనలో మునిగి తేలిపొమ్మని నన్నో రాగమాలికను చేశాడు మరొకాయన! వాళ్ళంతా బానే ఉన్నారు! ఇటొచ్చి నేనే, పెళ్లికి ముందు వరకు వాళ్లు చూపించిన ప్రపంచం కోసం వెతికీ వెతికీ పెళ్లి తరువాత అదంతా ఒక బూటకమని తెలుసుకుని అగాధంలో కూరుకుపోయాను.
చలన చిత్రాలూ నవలలు చెడగొడతాయంటే ఏమో అనుకున్నాను గానీ అందుకు ఇప్పుడు నేనే ఓ నిలువెత్తు నిదర్శనం.
ఎంత నమ్మించారు నన్ను! తెర మీదలా శ్వేతాశ్వమ్మీద రాజకుమారుడు వచ్చి నన్ను రాజకోటకి తీసుకెళ్తాడని నమ్మబలికారు. రాజకుమారుడు ఎక్కడ వచ్చాడు? మా కాలేజి వీధి చివర హీరో సైకిల్ మీద నాగరాజు వచ్చాడు. ముందున్న ఇనప కడ్డీ మీద కూర్చోబెట్టుకుని గాంధీ పార్క్ కి తీసుకువెళ్తానని! ‘నేను రాజకుమారుడి కోసం చూస్తున్నాను, ఛీ పొమ్మన్నాను!’ మన కాలేజీలో రాజ్ కుమార్ ఎవడా అని తింగరి చూపులు చూసుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు నాగరాజు!
ఆడదానికో హృదయం, ఆ హృదయానికో అనుభూతీ ఉంటాయంటే ‘నిజమే కదా!’ అనుకుని
‘హరీష్! నీ మీసం చాలా బావుంది’ అని ఓ నవ్వు నవ్వాను. అంతే! సంవంత్సరం రోజులు ఖైదీలా ఇంట్లోనే గడపాల్సొచ్చింది!
పూర్తి పేర్లతో కాకుండా ముద్దు పేర్లతో ఏకవచనాలతో పిలవడం ప్రేమలో ఒక గొప్ప లక్షణమని నేర్పించారు...‘ఒరేయ్ శీను! ఓ ముద్దివ్వరా’ అని భుజం మీద చేయి వేశాను. మళ్ళీ శ్రీనివాసాచార్యులు కనిపిస్తే ఒట్టు! తను పెట్టలేదు నన్ను పెట్టనివ్వలేదు ముద్దు! 
రాజకుమారుడి కోసం ఎదురు చూసీ చూసీ రాఘవ బండెక్కాను. చిటపట చినుకులు, చల్లగాలి, కౌమార బిడియాలు, అతని భుజమ్మీద పడాలని నా చేతి వేళ్ళ మొహమాటాలు...గబుక్కున బండాగింది. చూస్తే పెట్రోల్ బంక్. కొంప దీసి ఇక్కడ కౌగిలించుకుంటాడా!? ‘పెట్రోల్ కి ఒక వందివ్వా!’ అనడిగాడు వెనక్కి చూడకుండా చేయి చాచి. అందుకే రాజకుమారుడైతే ఇలాంటి ఆర్ధిక ఇబ్బందులుండవ్! అమ్మో వద్దులే! అప్పుడు గుర్రo మీద వచ్చే వాడు. ఇదే నయమేమో. పర్స్ లోంచి డబ్బులు తీసి ఇవ్వొచ్చు. గుర్రానికి ఆకలేస్తుంది ఉలవ గుగ్గిళ్ళు తెమ్మంటే ఎక్కణ్ణుంచి తేను?
ఛీ! ఈ మగాళ్ళతో పెట్టుకోకూడదని నాలుగు రోజులు కుదురుగా ఉంటానో లేదో, ఏదోక సినిమా రిలీజ్ అవుద్ది! ఈసారి ముస్లిం అమ్మాయి, హిందూ అబ్బాయి ప్రేమ కథ-మత ఘర్షణల సినిమా. ఘర్షణలు పక్కన పెడితే నేను ముస్లిం అమ్మాయిని కాదు కదా! అయితే ఏమైందిలే మనం కథ మారుద్దాం అనుకున్నాను అష్రఫ్ ని చూడగానే! పెళ్ళొద్దు స్నేహం చాలంటాడు పెళ్ళొద్దు ప్రేమ చాలంటాన్నేను!
ఒక రోజు అష్రఫ్ ఓ గులాబీ పూవు తెచ్చి రొమాంటిగ్గా నా బుగ్గ మీద తట్టి..వెనుక నుంచి గట్టిగా వాటేసుకుని...నా కళ్ళు మూసి...మెల్లగా నా పెదవులపై తన వేళ్ళతో నిమిరి...చిన్నగా నా పెదవులు తెరుచుకున్నప్పుడు...చప్పున వేయించిన మాంసం  ముక్క పెట్టాడు! పగటి కల్లోంచి తేరుకుని చూస్తే గులాబీ పూలు కాదు మాంసం కూర తెచ్చిన హాట్ ప్యాక్ ఉంది అతని చేతుల్లో. ప్చ్! కల్లో రాకుమారుడు రాడు! గులాబీ పూలు తేడు ఏవీ తేడు! ఇదెందుకు వదులుకోవాలి? ఇద్దరం గోదారి గట్టున కూచుని రుచి లేని కబుర్లు చెప్పుకుంటూ అమోఘమైన మాంసం తినేవాళ్ళం.
అసలు మన్మథుడనే వాడు ఒక్కడైనా ఉన్నాడా? అన్న అన్వేషణ ఒక పక్క, చదువొక పక్క సాగుతున్నప్పుడు పరిచయమయ్యాడు లెవిన్! రాంగ్ కాల్లో అమ్మాయి కలిస్తే ఏ అబ్బాయైనా వదులుతాడా? వాళ్ళు వదలాలనుకున్నా మేం వదలనిస్తామా!?
వారం రోజులు ఎడాపెడా ఫోన్ లో మాట్లాడుకున్నాక కలుద్దామని అడిగాను. ఆదివారం రాత్రి పదింటికి చర్చికి రమ్మన్నాడు. ఆహా! దొరికాడు ఆడమ్...ఎంత రొమాంటిక్ ఫెలో! ఇంటి కన్నా గుడి పదిలమనుకున్నాడేమో! తొలి పరిచయం శ్మశానంలో జరిగితేనే అంతటి అద్భుతమైన ప్రేమ కథ పుట్టినప్పుడు, ఇక చర్చిలో పరిచయం ఎక్కడిదాకా తీసుకెళుతుందో! నేను ముందెప్పుడూ చర్చికి వెళ్ళింది లేదు. రాత్రి పది గంటలకి ఎవరూ ఉండని సమయం, ఏకాంతంగా ఏం మాట్లాడుతాడో చూడాలి. కొంపదీసి పెళ్ళీ గిళ్ళీ చేసుకుంటాననడు గదా!
తెల్లటి సల్వార్ కమీజ్, నీలాకాశంలాంటి దుపట్టా, లేత గులాబీ రంగు లిప్ స్టిక్, లీలగా గలగలలాడే పల్చటి గాజులూ కళ్ళల్లో ఎదురు చూపు. చర్చికి నాలుగడుగుల దూరంలో ఉన్నాను. ఫోన్ చేస్తే కట్ చేసి ‘లోపలికి రమ్మ’ని మెసేజ్ పెట్టాడు.
‘ఏంటి చర్చి లోపల ఏమైనా సర్ప్రైస్ ప్లాన్ చేశాడా?!’ అనుకుంటూ ముందుకి సాగాను...
లోపలికి వెళ్ళకముందే సర్ప్రైస్!! చర్చి నిండా జనం, గుమ్మం నిండా చెప్పులు, మైక్ సెట్ లోంచి అప్పుడే మొదలైన చర్చి పాటలు, కంజెర, తబలా, కాషియో వాయిద్యాల హోరు! ‘టప్’మని బుడగ లా పగిలిపోయింది నా ఊహా ప్రపంచం. డామిట్! మణిరత్నం మళ్ళీ మోసం చేశాడు! విసురుగా వెనుదిరుగుతుంటే ‘నేను డ్రమ్స్ వాయిస్తున్నాను. నాలుగు పాటలైయ్యాక చర్చి బయట కలుస్తాను’ అని లెవిన్ నుంచి మెసేజ్ వచ్చింది. గుమ్మoలోoచి ఎగిరి చూస్తే కనబడ్డాడు. నలుపు రంగు టీ షర్ట్, బ్లూ జీన్స్, లేటెస్ట్ హెయిర్ స్టైల్, తెల్లటి ముఖవర్చస్సు...చాలా అందంగా ఉన్నాడు. వెనుకున్న జనానికి నేను అడ్డుగా ఉన్నందు వల్ల ఒక్క తోపుతో లోపలికి పడ్డం,వాళ్లతో పాటు కూర్చోడం జరిగిపోయాయి! బిక్కుబిక్కుమంటూ చున్నీతో ముసుగు వేసుకున్నాను అందర్నీ చూసి. అందరూ భక్తిగా చేతుల్లో బైబిల్ పట్టుకుంటే నా చేతిలో తుంటరిగా సెల్ ఫోన్ ఉంది. ఏమనుకుంటారో ఏంటో! చర్చి పాటలన్నీ అయ్యేదాకా లెవిన్ మెసేజ్ చెయ్యడు! పోనీ వెళ్ళిపోదామా అంటే అంతమందిలో నిలుచోవాలంటేనే బిడియంగా ఉంది. ముసుగులోంచి తాబేల్లా తలపైకెత్తి చూస్తే కళ్ళు మూసుకుని తల ఆడిస్తూ తన్మయత్వంలో మునిగిపోయి మరీ డ్రమ్స్ వాయిస్తున్నాడు లెవిన్. అర్ధరాత్రి ఈ మద్దెల దరువేంటో అర్ధంకాలేదు నాకు!
“చర్చ్ ఎప్పుడైపోతుందండీ?” అని అడిగాను గుసగుసగా  పక్కామెను.
బైబిల్లోంచి మొహం బయటకు తీసి ఒక్క చూపు చూసింది...ఆమెకు శపించే శక్తుంటే నేను కుక్కనైపోయేట్టు!
“తెల్లవార్లు నిద్రాపుకోలేనిదానివి ఆల్ నైట్ ప్రేయర్ కి ఎందుకొచ్చినట్టు??” అనింది.
ఏంటి తెల్లవార్లూనా? చచ్చాన్రా దేవుడా! నన్ను మా హాస్టల్ వార్డెన్ రానిస్తుందా ఇక! ఈ లెవిన్ గాడి టాలెంట్ చూపించుకోడానికి నన్ను బలి చేశాడుగా! వాడి పుణ్యమా అని నా జీవితంలో ఓ రాత్రి ఓ అందగాడి ముచ్చట్లతో గడుపుతాననుకున్న దాన్నల్లా దైవసన్నిధిలో ‘ఎందుకో నన్నింతగా నీవూ ప్రేమించితివో ప్రభువా...’ పాటతో ఆరాధనలో మునిగాను.
నిజంగానే ఆడపిల్లందరూ రొమాంటిగ్గా ఉంటారా? లేక తామెలా ఉన్నా రొమాంటిక్ భావాలున్న వాడే కావాలని కోరుకుంటారా? ఈ విషయం మీద కూలంకషంగా తోటి స్నేహితులతో చర్చించే లోపే శ్రేయస్ తో పెళ్లి చేశారు నాకు.
మగాళ్ళందరూ పర్ఫెక్షనిస్ట్లో లేక మొగుళ్ళందరూ పర్ఫెక్షనిస్ట్లో లేక పెళ్లైయ్యాక ప్రతి మగాడూ పర్ఫెక్షనిస్ట్ అయిపోతాడో తెలీదు గానీ శ్రేయస్ మాత్రం సూపర్ పర్ఫెక్షనిస్ట్! నేనేమో ఫేక్ ట్రెడిషనల్ అండ్ రియల్ అనార్కిస్ట్. ధనవంతురాలు పేదవాడిని ప్రేమించి పెళ్ళిచేసుకోవడం చాలా సినిమాల్లో చూశాం కానీ మా కాంబినేషన్ ఏంటో నాకే అర్ధం కాలేదు! జంతువులo, పక్షులం కాదు కదా సహచరుల్ని మనమే కోరుకుని వారితో జీవించడానికి. కేవలం బతుకు సాగించడానికి తోడు ఎవరైతే ఏం!
ఆశగా దగ్గరకొస్తాడు శ్రేయస్...ఇంకా దగ్గరకు రాడేంటా అని దొంగ సిగ్గు వదిలిపెట్టి కళ్ళు పైకెత్తి చూసేసరికి పక్క గదిలో తిరిగే ఫ్యాన్ ఆఫ్ చేస్తుంటాడు! ఇష్టంగా మధ్యాహ్నం ఫోన్ చేసి ‘కూర బావుందా?’ అంటే ‘పన్నీర్ ఎక్కువ తినకూడదు అందులో అవెక్కువుంటాయి, ఇవి తక్కువుంటా’యాని క్లాస్ పీకుతాడు!
పాప్ కార్న్ లేకుండా సినిమా అన్నా చూడగలమేమో గానీ ముద్దూ ముచ్చటా లేకుండా కాపురం చెయ్యడమెలా సాధ్యం? సాధ్యమేనని రోజూ నిరూపిస్తూనే ఉన్నాడు శ్రేయస్. ఒకవేళ అదీ తెలియకపోతే ఏ ‘మకా’శాస్త్రమో చదివించొచ్చు. సున్నితత్వం, లాలిత్యం తెలియాలంటే ఏం చదివిస్తాం నా మొహం! చలం ఏమైనా సాయం చేస్తాడేమో అని సంధ్య వేళ మైదానంలో తచ్చట్లాడాను. సరిగ్గా అప్పుడే నా స్నేహితురాలు దీపిక ఫోన్ చేసింది...
“ఏంటే కొత్త జీవితం ఎలా సాగుతోంది?”
“నా మొహంలా తగలడింది! ఏం మనిషో! ఓ ముద్దూ ఉండదు మురిపెం ఉండదు!”
“అంటే పెళ్లై ఆరు నెలలవుతున్నా...ఊహునా?”      
“అది ఊ( యే! అసల్దే ఊహు!”
“నువ్వింకా మారలేదా? చిన్నప్పటి నుంచీ చెపుతూనే ఉన్నాను కదా! పార్క్ లో పాటలు పాడుకోడం సినిమాల్లోనూ, సన్నజాజి పందిట్లో కబుర్లు చెప్పుకోడం నవలల్లోనే ఉంటాయని. నిజ జీవితం ఇలానే చప్పగా ఉంటది. మనమే మసాలాలు వేస్కోవాలి”
“కూరల్లో వేస్తేనే ప్రకృతి చికిత్సాలయ వైద్యుడిలా మసాలాలు తినకూడదని చెప్పి నా మెదడు మెంతికూరలా తినేస్తాడు! ఇక జీవితంలో మసాలా వేస్తే ఒప్పుకుంటాడా?”
“అయినా ఏదో అలా అంటావ్ గానీ...పెళ్ళైన కొత్తలో ఎంతో కొంత చిలిపి చేష్టలు చేస్తార్లేవే! నువ్వు పైకి చెప్పవు! వంట చేసేటప్పుడు నీ వెనుక నుంచీ...”
“ఆ...నా వెనుక నుంచే చూస్తుంటాడు. ఉప్పూ కారం ఎంత వేస్తున్నాను, అంట్లు సరిగ్గా తోముతున్నానా లేదా అని! అంతే! ఇంకేం ఊహిoచుకోకు”
“పోనీ...కలిసి జలకాలాడ్డం లాంటివేవీ...?”
“అదొక్కటే తక్కువ! ఏదో....జరుగుతుందనుకుని బాత్రూం లోపల గడియ వేస్కోకుండా స్నానం చేస్తుంటే బయట గొళ్ళెం పెట్టాడు. నేను మర్చిపోయానేమో అనుకుని! అయిపోయిందే అంతా అయిపొయింది! నా జీవితంలో ఇక మధురానుభూతులకు చోటు లేదు! ఏదో పేరూ మొహం బావుందని చేస్కుంటే ఇదేం జీవితమే నాకు?”
“అబ్బా! ఎందుకే అంత బాధ పడతావ్? ఏం చేస్తున్నావిప్పుడు?”
“మైదానంలో పచార్లు కొడుతున్నాను”
“మరింకే! ఆ రాజేశ్వరిని చూసి నేర్చుకో”
“ఏవిటే...? నానింకా పెళ్లై ఆర్నెలేనే అయ్యింది!”         
“అబ్బా! లేచిపొమ్మని కాదు. మీరాని ఎంత ఆప్యాయంగా లాలనగా ప్రేమిస్తుందో చూశావా! ప్రతి మగాడిలో ఓ మీరా ఉంటాడే! నువ్వే ప్రేమానుభూతులంటే ఏంటో తెలియజెయ్యి” అని ఓ ఉపాయం చెప్పింది దీపిక.
మరుసటి రోజు శ్రేయస్ కాలేజికెళ్ళగానే మళ్ళీ మైదానంలోకెళ్ళాను. ఆత్రంగా నేను అమీర్ గుడిసె వైపు అడుగులేస్తున్నప్పుడు ఫోన్ చేసింది దీపిక.
“ఏంటే! నేను చెప్పింది చేశావా?”
“చేశాను”
“వావ్! అయితే ప్రయత్నం ఫలించిందన మాట!”
“కాస్తాగు! విను ముందు. నువ్వు చెప్పినట్టే శ్రేయస్ బోర్లా పడుకున్నప్పుడు అతని వీపు మీద నా చూపుడు వేలితో నా పేరులోని మొదటి అక్షరం రాశాను”
“ఆ..ఏమైంది? అదేంటో చెప్పాడా? నిన్ను కౌగిలించుకున్నాడా? ముద్దుల్లో ముంచేశాడా??”
“ఆ..ఆ..అక్కడే! ఇంకొంచెం కింద..ఇటు ఇటు..ఆ అక్కడే గట్టిగా గోకు అన్నాడే!”
“ఛీ...! చలం కాదు. మిమ్మల్నా సింహాచలమే కాపాడాలి!”
“మొన్నేదో చెత్త సినిమాకి తీస్కెళ్ళాడే. పది సినిమాల్లోంచి డెబ్బై సీన్లు కాపీ కొట్టి తీశారా సినిమా. టికెట్స్ బ్లాక్ లో ఒకటీ మూడొందలు పెట్టి కొన్నాడు కాబట్టి తెగ నచ్చిందనీ, గొప్ప సినిమా అనీ అంటున్నాడే. ఏ మాత్రం నిజాయితీ మనస్సాక్షి లేకుండా చెప్తున్నాడో చూశావా! ఒట్టి డబ్బు మనిషి. ఛ! ఒక సంగీతం వినడు, సాహిత్యం చదవడు! ”
“పోన్లే అదంతా వదిలేయ్. మళ్ళీ ఎక్కడికైనా టూర్ వెళ్ళిరండి. ఈసారి ఎలా అయినా ఏకాంతంగా మనసు విప్పి మాట్లాడు”
“సర్లే! హనీమూన్ కి కేరళ వెళ్ళాం కదా! అందరూ ఫొటోస్ దిగుతూ, ఒకరిలో ఒకరు ఒదిగిపోతూ మైమరచి పోతుంటే ఈయన గారు మాత్రం నాకు కేరళ పంచకర్మ ఆయుర్వేద చికిత్సల గురించి, అక్కడి కొబ్బరి చెట్ల వ్యాపార లావాదేవీల గురించి, మతాచారాలు, ఆహారపు అలవాట్ల గురించీ నిలబెట్టి ఉపన్యాసాలిచ్చాడు! కొంతమంది తనని టూరిస్ట్ గైడ్ అనుకుని సందేహాలు కూడా అడిగారు!”
“హహ్హహ్హ! నవ్విoచకే బాబు! పొట్ట చెక్కలైపోయేలా ఉంది. బాబోయ్! మీయాయనంత మెకానికల్ మొగుణ్ణి ఎక్కడా చూడలేదే”
“మరి రాజేశ్వరిని చూసి నేర్చుకోమన్నావుగా. శ్రేయస్ తో పెట్టుకుంటే మైదానాన్నే మెకానికల్ చేసిపడేస్తాడు!”
“అంతలేదు గానీ మైదానంలోకి మీ ఆయన్ని కూడా తీస్కెళ్లవే. అమీర్ రాజీని ఎంత ఉన్మాదంగా ప్రేమిస్తాడో చూపించు”
“అదీ అయ్యింది! మొన్న రాత్రి మూడు గంటలకి ఎందుకో మెలకువొచ్చి కళ్ళు తెరచి చూసి కెవ్వున కేక పెట్టాను! గుండె ఆగినంత పనైంది!”      
 “ఏమైందే? మీ ఆయన గాని నిద్రలో నాట్యం చేస్తున్నాడా?”
“అంత పని చేసినా బావుడ్ను! గుడ్లప్పగించి దెయ్యoలా నన్నే చూస్తున్నాడు! నా గొంతు తడారిపోయి ‘ఏంటని’ అడిగితే ‘నువ్వే చెప్పావ్ కదా అమీర్ రాజీని ఇలాగే రాత్రంతా చూస్తుండేవాడని’ అన్నాడు”
అప్పుడు దీపిక నవ్విన నవ్వుకి ఆకాశం రెండు ముక్కలైంది!
“వామ్మో! ఇంకా నయం! మధ్య రాత్రి నిద్ర లేపి ‘పద! హుస్సేన్సాగర్ కెళ్ళి స్నానం చేద్దా’మనలేదు!”
“సరే! అమీర్, రాజీ ఇప్పుడే గుడిసెలోంచి బయటకొస్తున్నారు. నేను మళ్ళీ మాట్లాడుతా.”
‘రాజేశ్వరి ఎంత అదృష్టవంతురాలు! ఒకరికి ఇద్దరూ రొమాంటిక్ ఫెలోసే దొరికారు! మా ఆయనా ఉన్నాడు ఛ!’ అనుకుంటూ రాజీతో పాటూ నేనూ మీరాని వెతుకుతుండగా...
కాలింగ్ బెల్ మోగింది. చూస్తే గుమ్మం నిండా నిలువెత్తు గులాబీ పూల బొకే! ఆశ్చర్యపోయి ఎవరై ఉంటారా అని హడలిపోయాను! ఈయన లేడు కాబట్టి సరిపోయింది! పూల వెనుక నుంచీ ఎవరో వస్తున్నారు...ఎవరై ఉంటారా అని ఆత్రుతగా చూస్తుంటే శ్రేయస్ వచ్చాడు! సరాసరి అంగారకుడి మీద నుంచి దిగిన గ్రహాంతర వాసిలా ఉంది నా పరిస్థితి! ఏమీ అర్ధం కాలేదు. నోటి వెంట మాట లేదు. కనురెప్ప వేయలేదు!
“ఐ లవ్ యూ బేబీ!” ఆ బొకేలోంచి ఓ పూవు తీసిచ్చాడు శ్రేయస్.
“ఈ రోజు నా పుట్టిన రోజు కాదు!” అన్నాను. ‘ఐ లవ్ యూ టూ’ చెప్పే అలవాటు లేక!
“అంతకంటే ముఖ్యమైన రోజు. నా ప్రేమని నీకు వ్యక్తపరిచే రోజు! మన పెళ్లైన ఈ ఆరు నెలల్లో నువ్వు నన్ను ఎంత ప్రేమగా చూసుకున్నావో ఇప్పుడిప్పుడే అర్ధమౌతోంది! కానీ నాకివన్నీ కొత్త. రోజూ పొగడ్తల్లో ముంచెత్తడం, వళ్ళో పడుకుని ఊసులు చెప్పడం నాకు తెలీదు”
‘మరి ఇదంతా ఏంటి? ఎవరో రాసిచ్చిన డైలాగులు బట్టీ బట్టి చెప్తున్నాడా?’ మనసులో అనుకున్నా.
“నువ్వు చదివినిపించిన ‘మైదానం’ అర్ధo చేసుకోడానికి నేను సొంతంగా మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకున్నాను. ప్రేమను బయట పెట్టడం ఎంత అవసరమో తెలుసుకున్నాను. ఇన్నాళ్ళూ నేను ప్రదర్శించిన పశుకామానికి సిగ్గు పడుతున్నా. క్షమించు! నీ జీవితంలో నేనొక ప్లీడర్ మొగుడిగా కాక అమీర్ గా మిగిలిపోవాలని నిర్ణయించుకున్నాను. సరే ముందు పద లోపలికి”
“అదేంటి ఆఫీస్ లేదా?”
“సెలవు పెట్టాను...నీ కోసం!” నన్ను గట్టిగా కౌగిలించుకుని చెవిలో మెల్లగా చెప్పాడు.
శ్రేయస్ నన్ను కౌగిలించుకోడం అదే తొలి సారి! తను నాకు దగ్గరయ్యే కొద్దీ మా పలుకులు పలుచబడ్డాయి...మాటలు మూగబోయినా, తనువులు బిగ్గరగా సంభాషించుకుంటున్నాయి స్పర్శ భాషలో. వగల వాక్యాలు, ముద్దు మాటలు, పరవశ పదాలు, పులకిoతాక్షరాలు...ఆ వ్యమోహపు వలపుల వ్యాకరణం మనసు మైదానాన్ని అభ్యసించే వారికే బోధపడుతుంది!
మొత్తానికి మెకానికల్ మైదానంలా ఉండే నా జీవితం మల్లెల మైదానంలా మారిపోయింది.
‘చలమే లేకపోతే నేనేమైపోయేదాన్నో!’ అని అనిపించే లోపే శ్రేయస్ నా వీపు మీద దబీ దబీ మని తట్టి నిద్ర లేపే చప్పుళ్ళకి మత్తు వదిలిపోయింది.
     
                                                                              
                                                                                                                  -మానస ఎండ్లూరి
                                                                   27 March 2016, ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం